Για χάρη του Mick Jagger χτες, μια όχι και τόσο κρύα νύχτα του Γενάρη, αντίθετα ήταν πάρα πολύ ωραία για βόλτα, μαζευτήκαμε στο hot post πειραιώτικο στέκι που αγαπάει τις μουσικές τρελά και τα βιβλία τρελά και εμείς αγαπάμε το Passport, έτσι βρεθήκαμε εκεί για να πούμε διάφορα για τον Μick πίσω από την πλάτη του.
Δεν θα τον πείραζε βέβαια, αφού δεν είναι ο τύπος που ασχολείται με το τι θα πει ο ένας και ο άλλος και ο Keith (αλλά όχι ρε Κeith να πεις και ότι έκανε μαθήματα για να τραγουδάει – αυτό όχι, και μπορείς να τον λες Μπρέντα όσο θες).
Είπαμε πολλά για τον κύριο Μick Jagger που τον Ιούλιο γίνεται 70 χρονών (φτου να μην το ματιάσουμε) και μίλησε ο Νίκος Πετρουλάκης , που αν είσαι μουσικόφιλος και μπορείς να μπεις στο κεφάλι του Νίκου έστω για μια ώρα θα νοιώσεις σαν πιτσιρικάς την πρώτη μέρα στην Ντισνεϊλαντ ή σαν τρελός για παγωτά μια μέρα ολόκληρη με φρη-πας σε όλες τις γεύσεις του Waffle House, ο Νίκος λοιπόν και η αφεντιά μου κόψαμε και ράψαμε, καθώς ο άλλος – ο Μικ – έγινε θέμα (και σιγά μην είναι η πρώτη φορά) στη βιογραφία που υπογράφει ο Philip Norman (και μεταφράζει όλες αυτές τις σελίδες ωραιότατα η Σέβυ Σπυριδογιαννάκη) ένα από τα πολυσυζητημένα πρόσφατα βιβλία, τώρα που οι βιογραφίες και αυτοβιογραφίες (δες και το Life του Keith, εκδόσεις Λατέρνατιβ , μετάφραση Γιάννη Νένε ) είναι το νέο ροκενρόλ. Και διαβάζεται όλο και πιο πολύ με γυαλιά πρεσβυωπίας (δεν είναι κακό).
Το βιβλίο του κυρίου Νorman (επαγγελματία βιογράφου πια- έχει γράψει για Rolling Stones, Beatles, Lennon και άλλους και σημάδια κόπωσης δεν δείχνει) συμφωνήσαμε και οι δύο ότι είναι πολύ καλό εκεί ειδικά που περιγράφει τα πρώτα χρόνια ,που ο Mick συνάντησε τον Κιθ στο σταθμό του Ντάρντφορντ και η Αγγλία είχε αρχίζει να νοιώθει τις πρώτες ζαλάδες από αυτό που ερχόταν από τον ωκεανό απέναντι από το ροκενρόλ, τον Έλβις και –πρόσεξε πλιζ- τα μπλουζ, ναι τα μπλουζ , τους δίσκους της Chess του Σικάγου, τους δίσκους του Μuddy Waters και του Chuck Berry που κρατούσε ο Mick παραμάσχαλα και έκανε το μάτι του Keith να αστράψει και μπήκαν οι δυό τους στο ίδιο βαγόνι and the rest is history και συνειδητοποιώ μόλις πόσο μ’ αρέσει αυτή η φράση όταν θέλω να βάλω τελεία αλλά και να αφήσω τον αναγνώστη να ταξιδέψει λίγο το μυαλό του σε εκείνο το the rest.
Στο the rest of the evening πάντως και ενώ οι μπύρες έκαναν πιο συχνά την εμφάνισή τους , τα πράγματα έγιναν καλύτερα γιατί ανέλαβε να μιλήσει η μουσική που έχει τον τρόπο της να περνάει το μήνυμα ακόμη και σε μέρες που δεν περνάει ούτε ο λόξυγκας. Ήταν λοιπόν εκεί και έπαιξαν τραγούδια των Stones δίνοντας ο καθένας το κάτι διαφορετικό του γιατί αυτό ήταν και το νόημα αφού όλοι έχουμε λίγο από Rolling Stones μέσα μας, λίγο she’s like a rainbow λίγο sympathy for the devil – μη με προκαλέσεις να μιλήσω – και έπαιξαν οι Mr Highway,ο Δώρος Δημοσθένους , ο Rous, o Γιώργος Καραδήμος, ο Παναγιώτης Μάργαρης, ο Παύλος Συνοδινός.
Ξέχασα. Είπαμε και για τις personal επαφές μας (έχουμε κι από αυτές) με τα παιδιά, όταν τους είχε φέρει ο Δημήτρης Χέλμης στο Ολυμπιακό Στάδιο και ο Νικ Πετρουλάκης κι εγώ και λίγοι ακόμη δημοσιογράφοι και παραγωγοί είχαμε πάει στα παρασκήνια, στολισμένα κάπως σε στιλ οριεντάλ εξοτίκ και τους είδαμε και είπαμε και δυο κουβέντες στα πεταχτά. Και υπάρχουν ντοκουμέντα- μη το αμφισβητήσεις. Σε εκείνες τις εποχές της δισκογραφίας που δεν έμοιαζαν με τις σημερινές, όταν οι Stones είχαν υπογράψει συμβόλαιο με την Virgin, η εταιρία είχε στείλει το κορίτσι σας (εμένα βρε) στο Τορόντο για να κάνω συνέντευξη για τα ΝΕΑ. Συγκλονιστικά, αξέχαστα πράγματα ,διαβάστε αν θέλετε εδώ γι΄αυτό που έγραφα κάτι τις προάλλες : http://www.jumpingfish.gr/music/news/5463
Εν συντομία και μιας και δεν είμαστε της νοσταλγίας άνθρωποι , συνοψίζω και προτείνω να διαβάσεις το βιβλίο ΜICK JAGGER του PhilipNorman, εκδόσεις Ψυχογιός. Και βιάσου γιατί έρχονται κι άλλες βιογραφίες – guess Who?
Και να ακούς τον απίθανο Νίκο Πετρουλάκη στις “Εξομολογήσεις ενός Βινυλιομανούς” στο Κόκκινο 105.5 (www.stokokkino.gr)
Eπίσης, πρέπει να κατεβαίνω πιο συχνά στον Πειραιά. Θα επανέλθω επ’ αυτού – και στον Πειραιά, θα επανέλθω.
C ya!
