Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα δάσος.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η δισκογραφία έτσι όπως την ξέραμε.
Τώρα είναι το πεύκο μόνο του, αλλά μπορεί να ταξιδέψει, να πάει όπου θέλει. Όρεξη να’ χει και κανένα φίλο για παρέα. Ίσως και κανένα like για τον καλλιτέχνη.
Τώρα η μουσική μπορεί να είναι ότι θέλει (από τσίου–τσίου ως βαθιά πυρακτωμένα μπλουζ). Έμπνευση να υπάρχει. Όπως εδώ, στους A Fine Frenzy, το πρότζεκτ της AlisonSudol που ετοίμασε δεκατρία κομμάτια και τα έδεσε μαζί σε ένα πακέτο: το άλμπουμ, βιβλίο και short film. Τhe StoryOf Pines, πανέμορφο, γλυκό, μελαγχολικό, αισιόδοξο και ίσως κάπως διδακτικό. Μην κοιτάς το δέντρο, ούτε το δάσος, κάνε κάτι εσύ (παλιά δισκογραφική σοφία). Να, δες :
