Μακρινές βόλτες με το αυτοκίνητο, ο αέρας που φυσάει από τον ωκεανό, το σκηνικό που φτιάχνουν οι φοίνικες, μια ταινία, μια μουσική, όλα αυτά και άλλα πολλά, υποθέτω , είναι έμπνευση για τον Κώστα Χρηστίδη, που ζει -μόνιμα και κινηματογραφικά -στο Λος Άντζελες. Εκεί γράφει μουσικές. Και οι μουσικές του ντύνουν σενάρια και γίνονται μετά κομμάτια των ταινιών, ζουν μέσα σε αυτές και έξω από αυτές βέβαια –οπότε, καταλαβαίνετε, το «κινηματογραφικά» δεν το είπα καθόλου στην τύχη.
Πριν από λίγο τον είδαμε να υπογράφει τη μουσική στο «Αν» του Παπακαλιάτη. Και Αν θέλετε, μείνετε εκεί (το «Αν» συνεχίζει την επιτυχημένη του πορεία), αλλά έχουμε νεώτερα- μια και αυτό τον καιρό ο Κώστας Χρηστίδης κάνει μουσική μαζί με τον Christopher Young, βασικό συνθέτη για την ταινία Killing Season με Robert De Niro και John Travoltaκαι μαζί του επίσης δουλεύει στην ταινία Gods Behaving Badly με την Alicia Silverstone, την Sharon Stone, τον Oliver Plat και τον αγαπημένο Christopher Walken.
Toν ρώτησα έτσι με την ευκαιρία, μερικά πράγματα και, μεταξύ ταινιών, μουσικών και της γνωστής τρέλας τού να ζεις και να δουλεύεις στο Λος Άντζελες κι ο Κοstas Christides απάντησε …
….για το τι σημαίνει για εκείνον «κινηματογραφική μουσική» :
«Τώρα που το σκέφτομαι να πω την αλήθεια μου φαίνεται τόσο φυσική και αρμονική εξέλιξη το γεγονός οτι ασχολήθηκα με την κινηματογραφική μουσική. Απο παιδάκι που άρχισα να παιζω πιάνο, εκτός των κομματιών που έπρεπε να μελετήσω για το ωδείο, αυτοσχεδίαζα με τις ώρες και όταν σαν έφηβος πια έπιασα στα χέρια μου το βυνίλιο του πρωτου soundtrack που ηταν το STAR WARS, τότε σιγά σιγά οι αυτοσχεδιασμοί μου άρχιζαν να βασίζονται σε καποια φανταστική σειρά εικόνων και γεγονότων. Δεν υπηρξε μια «απόφαση» όπως λέμε, μια μέρα να ασχοληθώ με αυτό το είδος…απλά ήταν η φυσική εξελιξη των ‘θέλω’ και των αναζητήσεών μου»
… για το πώς ξεκίνησε η σχέση του με τη μουσική και τα πρώτα του ερεθίσματα:
«Η μητέρα μου ήταν ζωγράφος και απο μικρός ήθελα να την ακολουθήσω. Αλλά μετά απο ενα χρόνο μαθημάτων στην σχολή που πήγαινα, δεν ειχα την υπομονή και το ταλέντο μάλλον να αφοσιωθώ σε αυτό, άλλωστε ήμουν μόνο 6 χρονών και έχοντας δει στο ίδιο κτίριο κάτι μεγάλα έπιπλα με ασπρόμαυρα πλήκτρα που έβγαζαν ήχο, αποφάσισα να πάρω τον δρόμο της μουσικής. Το ότι πήγα σε ωδείο απο πολύ μικρός και σε συνδιασμό θυμάμαι με το γεγονός ότι πήγαινα με τους γονείς μου κάθε εβδομάδα να δω στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης έκανε την κλασσική μουσική να είναι μια απο τις μεγάλες μου αγάπες και φυσικά αναπόσπαστο στοιχείο επιρροής στην δουλειά μου».
…για το ποια ήταν η πρόκληση να γράψει μουσική στο ‘Αν’:
«‘Oταν μου πρωτομίλησε για το ΑΝ ο παραγωγός της ταινίας, Κώστας Σουσουλας με τον οποίο μολις είχαμε τελειώσει μια άλλη δουλειά, το POKER FACE του Χρήστου Δήμα, μού ανέφερε οτι ο σκηνοθέτης θα ήταν ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Τα δυο πράγματα που ήηξερα για τον Χριστόφορο ήταν οτι είχε κάνει ηδη πολύ πετυχημένες σειρές στην τηλεόραση και ότι ένα απο τα στοιχεία που χαρακτήριζαν τις δουλειές του ήταν η μουσική επένδυση της οποίας είχε την επιμέλεια. Από την πρώτη μας συνάντηση κατάλαβα οτι πρόκειται για εναν άνθρωπο που εχει πολλά κινηματογραφικά ακούσματα και όχι μόνο «βλέπει» αλλά και «ακούει» τις σκηνές καθώς τις γράφει. Ετσι αυτομάτως ξέρεις οτι η διαδικασία της μουσικής επένδυσης που θα ακολουθησει θα ειναι τουλάχιστον εποικινωνιακά εύκολη. Είναι σημαντικό να μπορεί ενας σκηνοθέτης να μεταφέρει με σχετική ακρίβεια και ευκολία αυτό που θέλει στον συνθέτη του. Το γεγονός οτι ήταν η πρώτη του σκηνοθετική του απόπειρα στο μεγάλο πανί και σε συνδιασμό με το σενάριο που μού έδωσε να διαβάσω αυτό για μένα ήταν μια μεγάλη πρόκληση».
…για τα αγαπημένα του soundtracks:
“Πάρα πολλά ….Ηook, Once Upon A Time in America, ET, The Omen, Taras Bulba, El Cid, Cinema Paradiso, Shindler’s List, Harry Potter, Who Framed Roger Rabbit, Willow, O Πεταλούδας , Τhe Mission, Λώρενς της Αραβία, Lauraς κλπ Papillon”.
… για τα δύσκολα που αντιμετώπισε δουλεύοντας στο Λος Άντζελες:
«Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις στην δουλειά είναι ποικίλες και συνάμα εφήμερες. Ό,τι και να γίνει μετά απο λίγο καιρό τις ξεχνάς και συνεχίζεις. Εκείνο όμως που είναι κοινός παρονομαστής της πορείας σου ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης ειναι το γεγονός ότι κάποια μέρα πήρες την απόφαση να αφήσεις πίσω τον τόπο που γεννήθηκες και μεγάλωσες. Ναι το L.Α είναι το σπίτι μου, άλλωστε σπίτια πάντα αλλάζουμε και καμμιά φορά πολλά, αλλά ο τόπος καταγωγής είναι πάντα ο ίδιος. Αυτό είναι πολλές φορές το δύσκολο κομμάτι της ξενητιάς. Αναρωτιέσαι πώς θα ήταν αν έμενες πίσω, αν είχες περισσότερο χρόνο με τους γονείς σου και τα αδέρφια σου, αν εξελισόσσουνα σαν άνθρωπος στο γνώριμο περιβάλλον σου κτλ και όλα αυτά είναι ερωτήματα που θα μείνουν για πάντα αναπάντητα».
… για το με ποιον σκηνοθέτη θα ήθελε κάποια στιγμή να συνεργαστεί:
«Αν κάποτε μού δινότανε η ευκαιρία πολύ θα ήθελα να συνεργαστώ με τους Giuseppe Tornatore, Luc Besson, J.J. Abrams, Sam Raimi»
….για το τί τον ενδιαφέρει στη μουσική σήμερα:
«Επειδή στις ημέρες μας το βάρος στη μουσική βιομηχανία έχει πέσει στην ποιότητα ενός άρτιου ηχητικού αποτελέσματος
και οχι κατ’ ανάγκη στην καθ΄εαυτού μουσική σύνθεση, κάθε φορά που ακούω μια έστω απλη μελωδία, μια σειρά απο νότες που να βγάζουν κάποιο νόημα και όχι απλά ένα beat με διάφορες λούπες από πάνω, είναι κάτι που μου προξενεί την προσοχή και το ενδιαφέρον. Ειδικά τα τελευταία χρόνια στον χώρο της κινηματογραφικής μουσικής η συνύπαρξη ακουστικών και ηλεκτρονικών οργάνων, ο λεγόμενος hybrid ήχος δίνει την δυνατότητα για μια τεράστια παλέτα ηχοχρομάτων που μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματική και για το μάτι (ταινία) αλλα και για το αυτί (ως σόλο μουσικό άκουσμα)»
