Καλό μήνα-είπαμε; ο ωραίος μήνας Ιούλιος. Μερικοί λένε πως είναι ο μήνας των καταστροφών. Είναι ότι πιστεύεις ότι είναι. Καλό μήνα.
Οι δυτικές πολιτείες καίγονται. Kαι μόλις επέστρεψα από εκεί. Περάσαμε από το temperature alert ξυστά. Του ξεφύγαμε παρά τρίχα, μας έπιασε στην άκρη. Στην μέση του DeathValley. Mόλις βγήκαμε στην έρημο, φεύγοντας από το Λος Άντζελες, φτάνοντας μεσημέρι στο Palm Springs, συστηθήκαμε με το πρώτο κύμα ζέστης.
Eδώ,ωστόσο, αυτές τις μέρες έχει δροσιά- το bay ζει ένα ακόμη από τα όμορφα καλοκαίρια του, παίρνοντας στην αγκαλιά του για να περιθάλψει κάθε μέρα όσους πιο πολλούς από τα κακά που συμβαίνουν γύρω. Κάτι γίνεται. Άλλοτε όχι. Οι μυστικές δυνάμεις της παραλίας σ΄αυτή την πόλη, χρειάζονται τώρα όσο ποτέ. Ποτέ δεν ξέρεις, πάλι, είναι Ιούλιος.
Εκεί που σου έλεγα λοιπόν, στην Αριζόνα και στη στη Γιούτα, λειώνεις. Δίνουν συμβουλές: να ακούς το σώμα σου, να ακούς τι σου λέει η καρδιά σου και ανάλογα να συνεχίζεις. Κι εμείς το λέμε αυτό, από πάντα, ανεξάρτητα από το τι καιρό κάνει. Listen to your heart, man. Listen.
Death Valley. And my heart is gonna break. Είναι σα να σουλατσάρω στο φεγγάρι. Όπως στο λέω. Moonwalking.
Μια γραμμή μπροστά μας και το ίδιο πίσω. Ο δρόμος μια κορδέλα στην έρημο. Ένα αυτοκίνητο, μόνο του, το δικό μας πάνω στην κορδέλα. Παρακολουθώ τη θερμοκρασία στις ενδείξεις. 109 Φαρενάιτ. Περίπου 44 Κελσίου. Ξερός αέρας φυσάει, από τη μια πλευρά το πουθενά, από την άλλη το τίποτε. Στη σούμα τους, η Death Valley. Επειδή δεν ζει τίποτε εκεί. Παρά μόνο σαύρες ,σκέφτομαι. Σαλταριστές σαύρες της ερήμου. Ψέματα όμως. Μια αλεπού, εμφανίζεται, κόβει το δρόμο στη μέση, μας αφήνει να περάσουμε, μας κοιτάει που φεύγουμε. Μάλλον μας βλέπει σαν το κάτι μέσα σε εκείνο το τίποτε.
Το ραδιόφωνο παίζει 70ς. Ο δορυφορικός Sirius, με τους τόσους σταθμούς του, δεν χάνεται ποτέ. Μουσική σα λεζάντα στο σημείο: Zabriskie Point. Kαίει το σύμπαν, αλλά θέλω να τσουρουφλιστώ, αλλά και να μην θέλεις δε νομίζω ότι έχεις πολλές επιλογές, ο τόπος έχει μια ανεξήγητη έλξη σαν να θέλει να σε ρουφήξει. Έτσι μου φάνηκε. Αλλά το έχουν πει και άλλοι.
Μερικοί ακόμη – εκδρομείς της Κοιλάδας- έχουν αφήσει τα αυτοκίνητά τους στο πλάτωμα, στην άσπρη έρημο, την κάτασπρη έρημο, εγώ κατά τύχη και κατά κάψα, φοράω άσπρα εκείνη τη μέρα και τα άσπρα 50ς γυαλιά μου. Κάποιος ( κάποιος μάστορας;) πριν από πέντε εκατομμύρια χρόνια είπε, φαίνεται, να φτιάξει ένα σκηνικό για να γυρίζονται εκεί ταινίες με εξωγήινους. Άρεσε και στον Αντονιόνι. Κι εδώ είμαστε, στoν πλανήτη του Zabriskie Point,την αλλόκοτη λεκάνη με τις φέτες από πετρώματα που σε κάνουν να χάσεις το νόημα γιατί δεν πρέπει να υπήρχε νόημα τότε που οι μυστήριες μορφές γύρω μας έπαιρναν σχήμα. Είναι που είναι και οι ταινίες μέσα μου, στέρεα απολιθώματα από το προσωπικό μου big bang, πατήματα δεινοσαύρων, σαν αυτά που δείχνουν οι πινακίδες από τα Canyonsκαι μετά. Οι κραδασμοί της Γης; Κάθε τόσο;
Κάποια στιγμή (και νομίζω ότι έπαιζε Τraveling Wilburys ο δορυφόρος) βγαίνουμε από το δρόμο, μπαίνουμε πιο βαθειά στο τοπίο, παίζουμε στο Star Trek και αρχίζω να νοιώθω ότι μοιάζουμε πιο πολύ μ΄αυτούς που θα μείνουν για πάντα στο αφιλόξενο άγνωστο, καθώς χωνόμαστε μέσα σε αλυκές και ο ξερός αέρας χάνεται και οι μικροί λόφοι μας κρύβουν αι το Zabriskie σβήνει πίσω μας και μέχρι να βγούμε πάλι στο δρόμο που διασχίζει την Κοιλάδα του Θανάτου, έχω γυρίσει μια δυο ταινίες μέσ’ στο μυαλό μου. Έχουν πολύ καλό soundtrack– κλασικές roadmovies. Τα λέμε πιο κάτω…
