My summer in music – or my music in summer (part one)

01 Σεπ 2013

Hταν μια ζεστή μέρα και όλα έδειχναν ότι θα γινόταν καυτή κοντά στο μεσημέρι, αν και ήταν ήδη μεσημέρι και στ΄αλήθεια καιγόμαστε, αλλά αν πω ότι μένοιαζε θα ήταν ψέμα.

Σταματήσαμε για βενζίνη στου Roy’s. Υπολογίζαμε πως αν γεμίζαμε εκεί θα μας έβγαζε ως το Vegas. Όχι πως δεν το ξέραμε, δηλαδή ότι σε κάποιο σημείο, μετά το Joshua, θα μπαίναμε Route 66, αλλά άλλο να το έχεις υπόψη γενικά και άλλο να βρίσκεσαι εκεί. Ετσι, ξαφνικά- και να σταματάς για να γεμίσεις. Χωρίς να έχεις ιδέα που σταματάς. Μυστήρια πράγματα. Γιατί αυτό που σου λέω έγινε τον Ιούνιο. Τον Απρίλη όμως, εδώ στο blender είχα ανεβάσει αυτό: το This Is How It Feels like του Armin Van Buuren feat. Trevor Guthrie – και δες τι έγραφα κι ιδέα δεν είχα http://mariamarkouli.blogspot.gr/2013/04/armin-van-buuren-feat-trevor-guthrie.html ….

Τι να πω; Sort of a feeling? Πες το κι έτσι. Ο τύπος που κρατούσε την αντλία, ένας γκριζομάλλης 50άρης το πολύ, φορούσε τι-σερτ «66», η αντλία έδειχνε κι αυτή να έχει την ιστορία της και αν ήθελες θα μπορούσες να πιεις ένα καφέ και να φας κάτι στη μπάρα όπως στις ταινίες- επεξεργάστηκα λίγο τα κατατόπια ενώ πληρώναμε κι ο Roy μας έκοβε απόδειξη σε μια μηχανή – αντίκα. Road stories – never enough. Bγήκαμε στο δρόμο και συνεχίσαμε. Ένα άλλο αυτοκίνητο έκανε στροφή και σταματούσε. Πετάχτηκαν από μέσα δυο αγόρια κι άρχιζαν να βγάζουν φωτογραφίες. Τουρίστες…

Mετά ήταν εκείνο το Get Lucky που το κουβαλούσαμε μαζί- από πότε? Από την άνοιξη; Daft Punk, Pharrell (respect !). Δηλαδή ποιο άλλο θα μπορούσε να είναι τραγούδι του καλοκαιριού,από τη στιγμή που αυτό είναι που θέλεις να δυναμώσεις, να μοιραστείς, να στείλεις στο Διάστημα; Ποιο άλλο;Θέλεις να σου πω ποιο άλλο;

Το Blurred Lines, βέβαια, του Robin Thicke με Τ.Ι. και Pharrell (again respect) στο οποίο δίνω την τελική μου ψήφο , γιατί κάτι μου κάνει αυτό το τραγούδι, με το φάνκι μπιτ και το hey hey hey, κάτι που μπορεί να έχει σχέση με την απόλυτη υποταγή μου σε οτιδήποτε αγγίζει Marvin Gaye, ή γιατί είναι δαιμόνια κολλητικό και σου γίνεται απαραίτητο (κατοικεί ήδη πολλές εβδομάδες στο Νο1 στο Billboard, no kidding) και όπου το πετυχαίνω το ακούω ως το τέλος και δυνατά. Ένα μυστήριο πράγμα επίσης: σε αντίθεση με το Get Lucky, το Blurred Lines το αγνοούν τα ελληνικά ραδιόφωνα. Ή, τι να πώ;- αγνοώ εγώ τα ραδιόφωνα που δεν το αγνοούν; Έχει θαφτεί βαθιά κάπου ανάμεσα στην βαλκανο-ποπ επικράτεια και τις σνομπ-ο-χιπστερο-σφαίρες; Δεν βοηθάει το κλίμα; Δεν γκρινιάζω.

Το δορυφορικό ραδιόφωνο! Αυτό το θαύμα. Σε όλο το ταξίδι στην Αμερική δε σταμάτησε να παίζει. Αλλάζαμε σταθμούς ανάλογα με το πού βρισκόμαστε. 40ς, 50ς, 60ς, 70ς…όλες οι δεκαετίες –διαλέχτε. Kαι σταθερά το Underground Garage του Little Steven (που το ακούς και ιντερνετικά στο http://undergroundgarage.com ) και όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι για αυτό που έρχεται κάθε φορά – άκου με- θα σ’ αιφνιδιάσει. Από τα πιο σκονισμένα γκαραζιέρικα και σόουλ κρυμμένα λαχταριστά ψιχουλάκια μέχρι το Temptation των Everly Brothers που έπαιζε ενώ επιστρέφαμε το βράδυ στο Desert Lilly’s μοτέλ στο Joshua από την Pioneer Town και το Pappy and Harriett’s όπου εκείνο το βράδυ είχε συναυλία η Beth Orton, που όμως δεν την είδαμε γιατί κάναμε βόλτες στην παλιά καουμπόϊκη πόλη και πίναμε μπύρες και δοκιμάζαμε εκείνα τα μπέργκερς. Το πρωί συμφωνήσαμε πως οι ήχοι της φύσης ήταν οι καλύτεροι και για μας και τα κολιμπρί που φτερούγιζαν μπροστά μας και ήταν η πρώτη φορά που τα έβλεπα από κοντά και τα αγριοκούνελα,μικρά και χαριτωμένα που κρύβονταν πίσω από τους θάμνους και τους κάκτους της high desert – κανείς δεν ήθελε να ταράξει την ησυχία της ερήμου, αν και το παραδέχομαι, το προηγούμενο βράδυ, κάναμε τα κογιότ. Και πολύ πειστικά μάλιστα. (to be continued).