Η αίσθηση που έχεις όταν μετά από περιπλάνηση και πολλή ώρα στους δρόμους, φτάνεις στο καταφύγιο, ανάβεις φωτιά, βάζεις καφέ και κάποιος από την παρέα βρίσκει βινύλια σε μιαν άκρη και ένα πικάπ που – κοίτα να δεις!- δουλεύει. Κάπως είναι το ‘Paradise Valley’ του John Mayer. Δεν ξέρω αν το έκτο του αυτό είναι το καλύτερό του άλμπουμ (μάλλον είναι) αλλά σίγουρα είναι αυτό που μου ταιριάζει πιο πολύ. Ο Mayer χωρίς φιγούρες και τις κιθαριές ακριβείας, πιο raw και πιο country, με μια 70ς ειλικρίνεια που του πάει πολύ.
Όμορφα, ζεστά τραγούδια – ο Don Was να υπογράφει την παραγωγή – τον δείχνουν να ωριμάζει ιδανικά. Και μελωδικά. Και πιο χαμηλόφωνα (έπαιξαν ρόλο πιθανώς και οι επεμβάσεις στις φωνητικές χορδές- είχε περιπέτειες ο ωραίος John αλλά τώρα όλα καλά).Πιο προσωπικά με έναν τρόπο.
Πότε το Wildfire (σε μια δεύτερη εκδοχή του, πιο σόουλ, συμμετέχει ο Frank Ocean), πότε το Who You Love ντουέτο με το κορίτσι του (πρώην, νομίζω πια) την Katy Perry, το You‘re No one ‘ till someone lets you down, το γλυκόπικρο Paper Doll, το Dear Marie, ή η ωραία διασκευή που κάνει στο Call Me The Breeze του JJ Caleπου πρόσφατα αποχαιρετήσαμε, μου δίνουν λόγους να επιστρέφω στην Κοιλάδα του Παραδείσου. Μέχρι να ξαναβγούμε και πάλι στο δρόμο.
