Εξουθενωμένοι και κατάκοποι ακροατές από αλλεπάλληλα κύματα της dream pop, δεν έχουν εδώ λόγους να αρχίσουν να κωπηλατήσουν αντίθετα. Διπλοτσεκαρισμένα, η υπόθεση όσο “μυστική” και αν ακούγεται έχει ψαχνό- όχι θολούρα (και δεν είμαι από αυτούς που με τις πρώτες ονειρικές νότες νοιώθουν ανατριχίλες).
Πρώτο άλμπουμ για τους Playground Theory(είναι η Μάρσια Ισραηλίδη , oΔημήτρης Νέγκας και ο Βαγγέλης Κατσουλάκης) δίνει το στίγμα ενός γκρουπ που πιστεύει στη μελωδία και στο τραγούδι και μπορεί να χτίσει την ατμόσφαιρα γύρω από αυτά. Μπορεί να εμπνέονται από τους Mazzy Star ή τους Beach House και να στροβιλίζονται μουσικά σε κάποια γνωστά μοτίβα, άλλοτε αφαιρετικά άλλοτε πλούσια ή με ένα τσέλο (της Βαρβάρας Τσότρα) για παράδειγμα-είναι πρώτα όμως προσηλωμένοι στη σύνθεση _ που θα βγάλει ανάγλυφα το τραγούδι μπροστά. Σύνθια, πιάνο, ντραμς, φωνή και «γκεστς» . Και ο Χρήστος Αλεξόπουλος στην παραγωγή.
Η αίσθηση της πολύ-δουλεμένης μερικές στιγμές λεπτομέρειας, αυτή που στην “συνθετική” ποπ μπορεί να κλέβει από το συναίσθημα, έξυπνα μπαίνει στον φάκελλο της μουσικότητας που τους κινεί. Το Waves, το Accident, το Sunshine, το Story σε ταξιδεύουν όμορφα. Τι μου λείπει; Μια πιο playground αίσθηση στον ήχο, που θα μπορούσε να σε παρασύρει ακόμη πιο έξω από τις φόρμες, αν και αυτό το πετυχαίνει συχνά η φωνή της Μάρσιας. Και κυλάει γλυκά. Θαυμάζω την οικονομία τους, και την έντεχνη αποστασιοποίησή τους σε πολλά σημεία από έναν λυρισμό που σε ρουφάει και προτείνω να ακούσεις μια από τις πιο ωραίες ελληνικές κυκλοφορίες της χρονιάς που σε καλεί να μοιραστείς τα μυστικά της. (Κυκλοφορεί από την Puzzlemusik)
