Έχω σε μεγάλη εκτίμηση όλους εκείνους που Κυριακή βράδυ σηκώνονται από τον καναπέ τους και πηγαίνουν σινεμά. Η Κυριακή μπορεί να γίνει το μεγαλύτερο βαρίδι και η πιο μεγάλη απελευθέρωση (γι΄αυτό – και σαν μια πράξη αντίστασης έτρεξε ο κόσμος και πήγε να ψωνίσει τις Κυριακές που ήταν τα μαγαζιά ανοιχτά/ για τι άλλο;)
Έτσι χτες γέμισε η Κινημαγραφική Λέσχη της Ηλιούπολης και ενδιαφέρον εκδηλώθηκε ζωηρό για την ταινία Once In A Lifetime (όπως το τραγουδούσε ο David Byrne), το ντοκιμαντέρ της Νικόλ Αλεξανδροπούλου για τον Γιάννη Πετρίδη.
Η ταινία – πρώτο και κύριο – είναι διαχρονική, όπως ο Πετρίδης στο ραδιόφωνο, ανθεκτική σαν τους χίπις που τελικά έφαγαν τους γιάπις λάχανο. Είναι όμως και εξαιρετικά επίκαιρη και ο Γιάννης ο ίδιος, ανάμεσα σε βινύλια και δρόμους, άκρως προφητικός για αυτά που ζούμε.
Η ταινία – πρώτο και κύριο – είναι διαχρονική, όπως ο Πετρίδης στο ραδιόφωνο, ανθεκτική σαν τους χίπις που τελικά έφαγαν τους γιάπις λάχανο. Είναι όμως και εξαιρετικά επίκαιρη και ο Γιάννης ο ίδιος, ανάμεσα σε βινύλια και δρόμους, άκρως προφητικός για αυτά που ζούμε.
Και μουσική, πολλή μουσική. Μετά την προβολή, έγινε κουβέντα – καταλαβαίνετε πως είναι αυτά τα πράγματα- ειδικά όταν έχεις τη μουσική στη κουβέντα σου. Είπε η Νικόλ για το πώς έπεισε τον Γιάννη να γίνει η ταινία (δύσκολο, αν ξέρεις τον Γιάννη) και εκείνος μίλησε για πολλά: για τη μουσική σήμερα, για το πώς γίνονται – και δεν γίνονται – οι επιτυχίες, για το ραδιόφωνο, για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Ήρθε και εκείνο το λάιφστάιλ στη συζήτηση που έχει πολύ κακή φήμη στα μέρη μας γιατί από «το να ζεις με άποψη» (έδωσε και τον ορισμό ωραία ο Γιάννης Νένες στην ταινία) που σημαίνει κανονικά, έγινε το πώς -να- τα ‘κονομάμε κάνοντας φιγούρα- με – μία μόνο – άποψη -πώς -να- τα ‘κονομήσουμε -ακόμη –πιο- χοντρά.
Ετσι, πάλι η Νικόλ κλήθηκε να απαντήσει γιατί βρέθηκε να μιλάει και ο Π. Κωστόπουλος στην ταινία, επειδή έτσι φάνηκε κι αυτό, ότι το «τρέντι» δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσει το αληθινό πάθος (για τη μουσική, τα ταξίδια, τη ζωή…) και ότι τελικά καλύτερα θα ήταν αν ο Π.Κ επέμενε και έκανε τη τζαζ εκπομπή του, που έλεγε ότι του άρεσε πραγματικά να κάνει . Και ξέρω πολλούς που διαλέγουν τη τζαζ, από οτιδήποτε άλλο.
Όπως και να ‘χει (το είπα στη συζήτηση) ο Γιάννης Πετρίδης έχω την εντύπωση ότι ήταν τα social media, πριν από τα social media/το facebook πριν από το facebook, έτσι όπως, με την εκπομπή του, έφερνε κοντά τους ακροατές του. Share και επικοινωνία. Και συνεχίζει σήμερα να βάζει την προσωπική του σφραγίδα στον χαμό από παραγωγές/ κυκλοφορίες/ νέες φάσεις κλπ- και έχει και τα δικά του facebook και twitter.
Και, μια που με την παρέα χτες, η Κυριακή πέρασε στη Δευτέρα εύκολα, καταλήγω πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είναι εκεί, στα Κυριακάτικα ραντεβού τους με την Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης (www.klh.gr) έχουν πολύ καλό λόγο να το κάνουν- οι άνθρωποι της Λέσχης οργανώνουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, με πάθος και επι της ουσίας- που εδώ που τα λέμε και το Once in a Lifetime αυτό μας είπε ακριβώς. Με μουσική.
