Για κάποιο λόγο έχεις την αίσθηση πως μερικοί άνθρωποι δεν φεύγουν και κάπως έτσι με τον Frankie Knuckles είναι σα να μην ισχύει η άσχημη είδηση – άκυρο δηλαδή, γιατί απλά η μουσική δεν σταματάει ποτέ. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα.
Θα βρίσκονται σίγουρα κάπου στο σπίτι, οι κασέτες – Frankie Knuckles – που έγραφε ο Βασίλης και πηγαίναμε «διαβασμένοι» στο κλαμπ, ένας χείμαρρος από ήχους που έφερναν το Σικάγο και τη Νέα Υόρκη μπροστά στα πόδια σου, και δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από τη νύχτα και τη μουσική-όπου και αν σε τράβαγε η επόμενη μέρα. Τον πετύχαμε στο πρώτο Amsterdam Dance Event και όχι μόνο να παίζει. Με μερικούς φίλους DJ’s και παραγωγούς βρεθήκαμε να τα λέμε λίγο με τον Frankie, ίσως για τη house, ίσως για την πόλη, ίσως για τον κόσμο που είχε έρθει (αν θυμάται ο Μιχάλης που είμασταν μαζί κι εκεί, τι είχαμε πει, θα ανεβάσω post πιο ενημερωμένο)…
Όταν ακούς ότι ο Knuckles άλλαξε αυτό που λέμε χορευτική μουσική, μην ψάξεις για συναισθηματικές επιλογές. Με τον Larry Levan και εκείνους τους παθιασμένους τύπους που έπαιρναν μια αποθήκη και την μετέτρεπαν σε ναό της μουσικής, δημιουργούσε ασταμάτητα με πρωτοπορειακές ιδέες στην παραγωγή, εντυπωσιακά edits και προσανατολισμούς. «Τα ντραμς πρέπει να τα αισθάνεσαι όχι να τα ακούς», έλεγε περιγράφοντας το ταξίδι του στις ρίζες της house μουσικής, στο Red Bull Music Academy , το 2011, στη Μαδρίτη -μπορείτε να δείτε τη συνέντευξη εδώ:
Ξέραμε πολύ καλά ότι στα ντεκς – όταν ερχόταν εδώ – στεκόταν ένας θρύλος, η house που έπαιζε ευλογημένη, καλειδοσκοπική, ψαγμένη και περπατημένη και ιδρωμένη, ένα κλειδί για να τρυπώσεις σε ένα σωρό ακόμη ήχους non stop διαδρομή σε προορισμούς που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Ο Frankie πάνω στα πικάπ, δέος και έξαψη, από τα κεντρικά της Def Mix –τις παραγωγές και τα remix, με τον David Morales εκεί, χτίζοντας house μύθους. Η μουσική άνοιγε φαντασμαγορικά κεφάλαια κι εμείς κρατούσαμε την ανάσα μας…όσο άντεχαμε για να μη χαθεί τίποτε και όλα να πιάσουν τόπο.