Εδώ στο bay, τα θέματα γενικά είναι στον αέρα, γιατί έχει φτάσει η εποχή του μοιράσματος και του αρπάγματος και του στραγγαλισμού του Λαιμού και ποιός–ξέρει-τι- πού και από πού θα αρχίσουν (όπως σας είπα, όλα στον αέρα)… Χτες όμως που έπιασε ο πολύς αέρας, ο κανονικός Νοτιάς που σηκώνει κύμα, όλα ήταν αλλιώς. Γνωστά πάνω κάτω – δηλαδή surf alert : έπεσε σήμα και έσκασαν μύτη οι surfers με σανίδες και κάποιοι με πανιά που δεν ευνοήθηκαν ιδιαιτέρως.
Κατέβηκα να τσεκάρω το κύμα (θέλει μια εκτίμηση) από εκεί που έχουν το στέκι οι χειμερινοί κάτω από το Αγνάντι, όπου η θάλασσα έφτανε και έγλυφε τον βράχο και κάποιοι (λίγοι όχι πολλοί) είχαν κολήσει στην πέτρα και χάιδευαν το κύμα, και τίποτε δεν θα μπορούσε να τους τραβήξει από εκεί, ήταν σαν υπνωτισμένοι. Στην Ακτή, πιο δίπλα σφουγγαρίστηκε η προβλήτα με αφρό πλούσιο σε γαλαζοπράσινο φόντο. Καρτ-ποστάλ!
Στην Ωκεανίδα στο μεταξύ (το «φάντασμα» της Ωκεανίδας για να είμαστε ακριβείς μια και είναι κλειστή από πέρσι, περιμένοντας την ανάπλαση – ή το πιο μεγάλο κύμα) είχαν φτάσει οι ορδές με τις σανίδες που ξεφόρτωναν, έγδερναν τις επιφάνειες και βούταγαν – ενώ κάποιοι άλλοι που είχαν πάει μόνο να κάνουν το μπάνιο τους, έβαζαν τις καρέκλες της παραλίας μπροστά στο κύμα και μπανιαρίζονταν καθιστοί. Ο καθένας στο δικό του έργο.
Πέρα πoυ το σκηνικό όλο αυτό ήταν υπέροχο και λίγο Californication και μύριζε θάλασσα και αλμύρα – Νοτιάς σούπερ σταρ – έκανε στους σέρφερς ευτυχισμένους. Ένας, που τον «έκοψα» για ειδικό και που ένας άλλος τον φώναξε «δάσκαλο», είπε ότι είχε «ωραίες γραμμές» η θάλασσα – έτσι είπε – και κοίταξα να δω και στ΄αλήθεια είδα τις «γραμμές» που αν ήσουν ο κατάλληλος σέρφερ γλίστραγες πάνω τους χάρμα. Πέτυχα κάποιους από αυτούς.
Αν ρωτάτε, ο ίδιος καιρός, δυνατός, κυματιστός είχε πιάσει και από την άλλη πλευρά από τον Αστέρα, το είδα από ψηλά, αν και έχουν μεγαλώσει τα φυτά και δεν βλέπεις όπως παλιά έβλεπες Αστέρα από την αυλή της Ιθάκης. Είχαν εμφανιστεί βέβαια και οι φωτογράφοι των κυμάτων με τις μηχανές τις σωστές και έτσι πήγα στην άκρη με το κινητό που έβγαζα φωτογραφίες και σιγά –σιγά μαζεύτηκα. Μετά, σπίτι έβαλα το βινύλιο «Surfin’ Hootenanny” να παίζει, the original by Al Casey, αυτό με το “Guitars, Guitars, Guitars” και το “Thunder beach”, ιδανικό για τη μέρα και για κάθε μέρα, γιατί οι surf κιθάρες, μια μέρα, να το δείτε, θα μας σώσουν. Οι surf κιθάρες είναι ο παράδεισος.
