Αυτή τη στιγμή, έτσι όπως είμαστε και χωρίς πολλά πολλά, μπορώ επιτόπου να οργανώσω πάρτι, να μοιράσω καπελάκια και σφυρίχτρες, να κρεμάσω κορδέλες, να φωνάξω open bar και everybody welcomed για την περίσταση – το καινούργιο άλμπουμ του Paul Heaton με την Jacqui Abbott, που ήταν μαζί στους Beautiful South (so beautiful & south!), γιατί λοιπόν, το άκουσα και το ξανάκουσα και θέλησα να το ξανακούσω, αλλά είπα να γράψω δυο κουβέντες πρώτα, γιατί τίποτε λιγότερο δεν κρύβει από το αστραφτερό πνεύμα του Paul Heaton και την γαργαλιστικά δαιμόνια ευφυΐα του καρφιτσωμένη στο πέτο κάθε στίχου με τα συνηθισμένα του χτυπητά ποσοστά παρατηρητικότητας, χιούμορ, με γλυκές, πικρές αλήθειες.
Ή αλλιώς, τίποτε όρθιο από τις ντελικάτες βολές στιχουργικής και μελωδικής ευστοχίας του κυρίου με τα γυαλιά, το κοντοκουρεμμένο κεφάλι και τα πενήντα εφηβικά χρονάκια του, που συνεχίζει απτόητος το «βιολί» του, να τσαλακώνει τα στάνταρντς, τις μόδες και τα κλισέ (I’ m not A muse), κάνοντάς τα μπάλα και στέλνοντάς τα στην κερκίδα για να χαρεί κι αυτή. Η Jacqui είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση και στο D.I.Y που έσκασε μύτη, πρώτο κομμάτι, δεν αφήνει περιθώρια να σκεφτείς διαφορετικά. Με κάντρι γεύσεις, ποπ σε αναστροφή και ποπ παράδρομους, σε ρυθμική σόουλ και χορευτικές σαφείς υποδείξεις, το What Have We Become σετάρει το καλοκαίρι σε κάθε επιφάνεια. Cheers Paul !
