Όλα είναι γραμμένα και αυτό που χάνεις μπορεί κάποια στιγμή να βρεθεί. Δεν είναι σίγουρο, αλλά μπορεί. Αν είχαμε χαθεί, πάλι βρισκόμαστε… La Roux εδώ, Εlly Jackson εκεί, πουθενά κοντά δεν ήταν τελευταία, μια απουσία, που μάλλον λίγο με απασχόλησε με τόσες έννοιες και τόσες Λάνες Ντελ Ρέις – συμβαίνουν αυτά, ειδικά, μια που σπανίως η synth pop british style μου έχει λείψει.
Πέντε χρόνια πέρασαν (ίσως και έξι) και πέρασε και πολλά και εκείνη, αλλά όπως λέει κι ο μύθος του Αισώπου η synth pop είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει. Και δεν πέθανε – αλλά άλλαξε και στο Trouble in Paradise της La Roux, πήγε και κάθισε διακριτικά στην άκρη, ανοίγοντας χώρους στο κορίτσι να εκφραστεί ελεύθερα και αυτό που τώρα φτάνει στ’ αυτιά μου είναι-το λέω-σπουδαία επιστροφή.
Πασπαλισμένα με funk κομμάτια, ντισκο-ρυθμοί με φαντασία, συνθέσεις ζουμερές σαν αμαρτίες στον παράδεισο (από όπου, άλλωστε, άρχισαν και οι μπελάδες γενικά).
Η La Roux νοιώθει πως πρέπει να βγει έξω από το κάδρο της και το κάνει,
τρέχει ανέμελα, δεν κοιτάει πίσω… και εγώ σπρώχνω το Trouble στις αποσκευές φορτώνοντας τις μουσικές για να’ χουμε στο δρόμο. Μη ρωτάς για πού, όπου βγάλει.
Τα 80ς στο μεταξύ (μην πεις ότι δεν πρόσεξα) τρυπώνουν κανονικά στα τραγούδια του άλμπουμ αλλά ζαλισμένα από τις καθρεφτομπάλες δεν ενοχλούν κι όλους εμάς που δεν είμαστε φαν του είδους. Από ό,τι φαίνεται, ολοκάθαρα πια (Paradise is You, Tropical Chancer, Sexoteque ) έχουμε περάσει πια στην ποπ-μετά-Daft Punk εποχή κι ας χαρούμε κάθε στιγμή της.