Όλα είχαν να κάνουν με τη μουσική.
Μουσική από την αρχή ως το τέλος. Real fucking great music. Όλα τα άλλα όμορφη μπορντούρα γύρω–γύρω στο περιθώριο. Η τσάκιση στο παντελόνι, τα νερντ γυαλιά, το καθαρό κουρεματάκι, το εμπριμέ πουκάμισο, τα χρώματα του καμβά, φροντισμένα στην τρίχα ως την τελευταία λεπτομέρεια που όμως, ούτε κατά διάνοια δεν έκλεβαν εκατοστό από τη μουσική στο κέντρο του κάδρου. Χτες βράδυ στο Gagarin, πρεμιέρα της σεζόν με πάρτι (πέτυχε!)

Πάνω κάτω τη Δυτική Ακτή, Λος Άντζελες–Σαν Φρανσίσκο, garage, rock’n’ roll, 50ς και 60ς τρικυμίες σε μια εντυπωσιακή, άχρονη σύγκρουση. Καμία νοσταλγία. Σας κουράζω, αλλά θα το ξαναπώ: real music happening now. Εικόνα xωρίς φίλτρο και περιττά μπιχλιμπίδια από τον Nick Waterhouse και την cool μπάντα του (η vamp Νεοϋορκέζα στο σαξόφωνο έκλεβε τα βλέμματα, αλλά όχι πως και οι άλλοι δεν είχαν το στιλ τους).
Η κιθάρα, up to the point, αλλά, ποιος άκουσε τον Waterhouse και δεν «άκουσε» τη φωνή; Δυνατή, σαρωτική, εκτροχιασμένη και πειθαρχημένη το ίδιο στο δικό της ‘γράψιμο’ σαν από εκείνα τα γκαραζιέρικα 45αράκια που φυλάμε στο ράφι με τα πολύτιμα.
Διασκεδαστικά στιγμιότυπα είχαμε και κάτω από τη σκηνή-χορός σε όλα τα επίπεδα, εντόπισα και χορογραφημένα ροκενρόλια, ανάμεσα σε ανέμελες κινήσεις και ανεπαίσθητο headbanging. Το πρόγραμμα άνοιξαν-με τον καλύτερο τρόπο-οι His Majesty the King of Spain στους οποίους θα αναφερθούμε εκτενέστερα σε άλλο ποστ αργότερα, γιατί, απλά, το αξίζουν.