Αγαπημένη τρομακτική σκηνή από ταινία-από αυτές που έρχονται και ξανάρχονται και όσες τρομακτικές σκηνές και αν δεις μετά, αυτές θα έρχονται και θα τις τρομάζουν:
Η σκηνή με τον Μystery Man στο Lost Highway του David Lynch.
Βλέπω τον Mystery Man να κυκλοφορεί ανάμεσά μας, να πίνει το ποτό του στην μπάρα της Μαβίλη, να κατεβαίνει από το Μετρό στο Σύνταγμα, να ανεβαίνει τα σκαλάκια της Άγρας. Να περνάει από δίπλα μου στα εγκαίνια της έκθεσης.
Και μετά, πες μου για θρίλερ. Για splater, φαντάσματα, ζόμπι και αλλόκοτες υπάρξεις του Ασιατικού σινεμά. Τα έχω δει όλα. Και όχι μόνο αυτά.
Αλλά εκείνο : εκεί που ο Mystery Man (Robert Blake-τι φυσιογνωμία!), χαλαρά και χαμογελαστά πλησιάζει τον Fred Madison (Bill Pullman- θεός!) σε ένα πάρτι, όπως γίνεται συνήθως στα πάρτι, όπου κάποιος άγνωστος μπορεί να σε πλησιάσει και να αρχίσει μια κουβεντούλα – ή κάτι τέτοιο. Κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει στην Χαμένη Λεωφόρο.
Ο Μυστήριος με πρόσωπο λευκό, μάτια έντονα μαύρα του κάρβουνου και κόκκινο, χαμόγελο λέει στον Fred:
– Έχουμε συναντηθεί, έτσι δεν είναι;
– Δε νομίζω, απαντάει ο Fred-πού νομίζεις ότι έχουμε συναντηθεί;
– Στο σπίτι σου, δεν θυμάσαι; του λέει αυτός.
Δεν θυμάται ο Fred και τον ρωτάει, αν είναι σίγουρος.
– Και βέβαια, απαντάει ο Μυστήριος….As a matter of fact I am there right now… Call me… λέει ο τύπος
O Fred τηλεφωνεί στο σπίτι του και ο MysteryMan απαντάει. Από το σπίτι του Fred.
Ανατριχίλες-κάθε φορά που το βλέπω.
Ο ίδιος o David Lynch λέει για τον Mystery Man, ότι, βέβαια, δεν θέλει να μας πει ακριβώς τι είναι, αλλά είναι … “a hair of abstraction” (Lynch on Lynch, edited by Chris Rodley, εκδ. Faber and Faber) δηλαδή σε ελεύθερη απόδοση, μια αίσθηση από κάτι αφηρημένο.
Και από πού ξεφύτρωσε ;
David Lynch :
Ο ίδιος o David Lynch λέει για τον Mystery Man, ότι, βέβαια, δεν θέλει να μας πει ακριβώς τι είναι, αλλά είναι … “a hair of abstraction” (Lynch on Lynch, edited by Chris Rodley, εκδ. Faber and Faber) δηλαδή σε ελεύθερη απόδοση, μια αίσθηση από κάτι αφηρημένο.
Και από πού ξεφύτρωσε ;
David Lynch :
«Λοιπόν, είναι ένα παράξενο πράγμα. Είχα μια ιδέα και την είπα στον Barry (τον Barry Guildford που έγραφαν μαζί το σενάριο). Είναι εκείνος ο τύπος είναι σε ένα πάρτι. Λίγο αφελής, κάπως αθώος. Στο ίδιο πάρτι είναι κι ένας άλλος, πιο νέος από αυτόν, λίγο εκτός τόπου, δεν ξέρει κανέναν εκεί μέσα, ήρθε με ένα κορίτσι μαζί που ξέρει πολύ κόσμο. Το κορίτσι στην πραγματικότητα παρασύρει τον αθώο μέσα σε κάτι παράξενο, αλλά εκείνος δεν το ξέρει. Ο αφελής τύπος αρχίζει να μιλάει με το νεαρό, ο οποίος του λέει περίεργα πράγματα, σαν αυτά που λέει ο Μystery Man στον Fred Madison. Kαι με το που λέω αυτά, το πρόσωπο του Barry ξαφνικά φωτίζεται. Και από αυτό ξεκίνησε ο Mystery Man στο Lost Highway».
Δεύτερη τρομακτική κινηματογραφική εμπειρία, εκείνος ο αναθεματισμένος κλόουν από το It του Stephen King. Όλη η χαρά, η πολυχρωμία, η αφύσικη ευτυχία που επιμένουν με το ζόρι να σου μεταδώσουν οι αξιαγάπητοι κλόουν μερικές φορές είναι αρκετά για να σε φρικάρουν. Αλλά εκ των πραγμάτων θα μιλήσουμε εκτενέστερα για τους χαρούμενους αυτούς χαρακτήρες σε άλλο ποστ, το υ-πόστ-ομαι.
PS… Tα τέρατα που ζούμε από κοντά, στην κανονική ζωή μας, κάνουν όλα τα παραπάνω να φαίνονται μπροστά τους απλές οδοντόκρεμες με γλυκιά γεύση κολοκύθας.
Love to you all,
Scary Mary
