Στα πιο άγρια όνειρά σου οδηγείς μια μηχανή κάπου στην Καλιφόρνια ή την Κρήτη με surf–o–psychedelic μουσικές να ακολουθούν όπου πας, ώσπου να σταματήσεις κάπου για να περάσεις το βράδυ και να συνεχίσεις, εκτός κι αν αποφάσισες τελικά να μείνεις εκεί.
Το θέμα έχει παιχτεί πολλές φορές και πάλι πρόσφατα από τον επονομαζόμενο και Keith Richards του crossfading, που αγαπήθηκε τρελά από το χιπστεράτο Ανατολικό Λονδίνο, και που μπορεί στην πόλη του το Cambridge να μην τον έχουν για διαφήμιση της Πανεπιστημιακής κοινότητας, παρά τις αλλεπάλληλες διακρίσεις του στο Ministry of Sound και τις ανεξάντλητες Balearic ταξιδιωτικές του εμπειρίες, αλλά εκείνος γενικά δε ‘μασάει’.
Ο DJΗ έτσι, πάει και συναντάει τον ξένοιαστο καβαλάρη εαυτό του, φοράνε και οι δυό τους τις bikers boots (τις ίδιες) καβαλάνε την Triumph και χάνονται στις λεωφόρους της Δυτικής Ακτής. Εξ’ ου και όλο το Wildest Dreams, το άλμπουμ του, σερφάρει μανιασμένα με ψυχεδέλεια και παραμόρφωση, δοσμένο με την ψυχή του στον μύθο, στους δρόμους, στα κύματα, στις νύχτες, στις πόλεις που σβήνουν η μία μετά την άλλη στο σκοτάδι που αφήνεις πίσω οδηγώντας.
*με το νοτιά και την αντάρα του νερού και την αρμύρα του αέρα βρέθηκα κι εγώ να ακούω πάλι DJ Harvey, παντός καιρού και άξιο εμπιστοσύνης χαρακτήρα. Όπως άλλωστε και ο Keith Richards.
