Aκόμη μια σειρά με γκάνγκστερ στην Ποταπαγόρευση;
Το είχα πει και το παραδέχομαι. Πριν ακόμη δω εμπλεκόμενους, Martin Scorsese, Steve Buscemi Ο one and only Buscemi, ως μοναδικός Nacky Thompson.
Μετά από πέντε κύκλους στενής παρακολούθησης και ένα δυνατό φινάλε άξιο της Boardwalk Empire αφοσίωσής μου, χωρίς συζήτηση και λόγια πολλά- μια από τις καλύτερες σειρές της τηλεόρασης. Άλλη τηλεόραση, σκέτη τέχνη.
-Να βάλω ένα ουίσκι και να συνεχίσω.
Βang bang και χαρακτήρες, δολοπλοκίες, μάσες, μίζες, αλκοόλ, κλαμπ, πληρωμένα συμβόλαια, μελετημένες δολοφονίες, εγκλήματα πάθους, συμφωνίες κυρίων-ποιος μένει, ποιος φεύγει, ποιος μοιράζει την τράπουλα, ποιος την ξαναμοιράζει-διπλές ταυτότητες και μηχανορραφίες, πληρωμένοι έρωτες, παρανοϊκοί και εξουσιομανείς, δολοπλόκοι, μερικοί απλά άτυχοι και γύρω ο χορός των γκάνγκστερ από το Ατλάντικ Σίτι του Nucky το βασίλειο, ως τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο με τον Αλ Καπόνε, τον Λάκι Λουτσιάνο, τον Μέγιερ Λάνσκι και άλλους πολλούς να οδηγούν τα βήματα.
Ένα βήμα μπροστά, ή όπου χρειαζόταν πίσω, ή μερικές φορές στην άκρη, ο Nucky Thompson.
Eξέχουσα προσωπικότητα του Ατλάντικ Σίτι και βαρόνος του εγκλήματος «ζωντανεύει» από τον Steve Buscemi σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες στα χρονικά της τηλεόρασης.
Ο Τόνι Σοπράνο θα χειροκροτούσε. Ο Τόνι Μοντάνα θα έριχνε στον αέρα για πάρτη του.
Όλοι και όλα ως την τελευταία λεπτομέρεια συνωμοτούν για ένα γκανγκστερικό saga υψηλής αισθητικής.
Nucky μυρίζεται τα κέρδη όπως και την επόμενη κίνηση, φίλους και εχθρούς σε ένα έδαφος ασταθές σαν την άμμο στην παραλία του Ατλάντικ εκεί όπου, στην αρχή κάθε επεισοδίου κουστουμαρισμένος και στην τρίχα βρέχει τα μοκασσίνια του σενιάροντας το γαρύφαλλο-σήμα κατατεθέν-στο πέτο ενώ η θάλασσα ξεβράζει λαθραία μπουκάλια.
Το φινάλε της σειράς έχει «πειραγμένη» αυτή την αρχή.
Βλέπουμε τον Nucky να πετάει τα ρούχα του, το Nucky Thompson γυμνό να κολυμπάει στην θάλασσα και ν’ ανοίγεται στον Ωκεανό.
Και ενώ πέφτει νεκρός από σφαίρες στο τέλος, σε ένα γεωμετρικά δομημένο φινάλε (αφού προηγουμένως δει το “μέλλον” σε μια εμβόλιμη Lynch-ική σκηνή και απορήσει σαν να μην καταλαβαίνει τι έρχεται και προφανώς να μην έχει θέση εκεί), το Boardwalk κλείνει έξυπνα ανοιχτούς λογαριασμούς και εκείνος πληρώνει παλιές μεγάλες αμαρτίες.
Ο Capone αγκαλιάζει το γιο του καθώς ετοιμάζεται να μπει στη φυλακή για φορολογικές ατασθαλίες και παραδέχεται την ήττα του, ανεβαίνοντας τα σκαλιά του δικαστηρίου με εκείνο το νεύμα στον διώκτη του οικονομικού του εγκλήματος.
Eνώ οι υπόλοιποι της παρέας, οργανώνουν την επόμενη μέρα των «καλών παιδιών» με συντροφική ευδαιμονία.
Σε όλα αυτά μέσα, πράκτορας ειδικής αποστολής–η μουσική.
Το Boardwalk Empire αναπνέει από την αύρα της θάλασσας του Atlantic City και από τις μουσικές του.
Τζαζ από τα 20s και τα 30s κλασικά και διαχρονικά, θησαυροί εποχής, φοβερά κομμάτια σε εκτελέσεις από εκλεκτούς, όπως ο Elvis Costello, η Norah Jones, η Patti Smith, o Rufus Wainwright,o Matt Berninger από τους National…
Αυτοί και άλλοι, δίπλα στην house band του Boardwalk Empire των Vince Giordano & the Nighthawks, με το χαρακτηριστικό σήμα της σειρά από τους «ψυχεδελικούς» The Brian Jonestown Massacre. Η τρίτη συλλογή (Vol. 3) μόλις κυκλοφόρησε. Aν μη τι άλλο, το οργανωμένο έγκλημα εκείνες τις εποχές είχε στιλ και μια κάποια αισθητική. Σήμερα έχουν μείνει τα κοστούμια, και αυτά κακοραμμένα, γύρω από τα τραπέζια των κέντρων αποφάσεων.
