Ποτέ δεν ξέρεις βέβαια.
Αλλά εκείνη τη μέρα στη NASA νομίζω, βρέθηκα όσο πιο κοντά στο Διάστημα θα μπορούσα να βρεθώ.
Αλλά λέω πάλι-ποτέ δεν ξέρεις. Αν βγαίνοντας από τη Σεληνάκατο την επόμενη φορά έχω κάτι πιο σημαντικό από την τουριστική κάρτα επιβίβασης να δείξω. Ως Ντετέκτιβ, άλλωστε, είμαστε πάντα πανέτοιμοι για την επόμενη αποστολή.
Σιγά-σιγά στο μεταξύ, μαθαίνουμε διάφορα.
Η ξεναγός στα ενδότερα της NASA είναι πρόθυμη να απαντήσει σε ερωτήσεις, αλλά όχι και σε πάρα πολλές ερωτήσεις γιατί πίσω ακριβώς από εμάς ακολουθεί ένα άλλο γκρουπ με παρόμοιες απορίες και μετά από αυτό ένα άλλο, η ζωή στο διαστημικό σταθμό έχει τη ρουτίνα της.
Μπαίνουμε σε ένα μεγάλο κτίριο, ανεβαίνουμε σκάλες και έχουμε θέα στην ιστορία των διαστημικών αποστολών, ένα αρκετά χορταστικό μέρος της για την ακρίβεια, μια και η ιστορία συνεχίζεται και σε άλλες αίθουσες του Σταθμού, και, εδώ που τα λέμε, όχι μόνο εκείνου του συγκεκριμένου στο Χιούστον, όλα και αλλού, με τον φαντασμαγορικό τρόπο πάντα που έχουν οι Αμερικάνοι να παρουσιάζουν ιστορίες.
Η Οδύσσεια του Διαστήματος μας συντροφεύει μουσικά.
Και ο Ντετέκτιβ Ένα μου κάνει νόημα να βιαστώ. Αλλά θέλω να δω από κοντά τα δεδομένα του Mission Control από όπου ακριβώς διαχειρίζονταν διαστημικά προγράμματα μέχρι και πριν από λίγα χρόνια και δεν βιάζομαι.
Aπό εκεί που βρισκόμαστε μπορούμε να παρακολουθούμε εκπαιδευόμενους αστροναύτες αφοσιωμένους στις καθημερινές ασχολίες τους και στην προετοιμασία μιας επόμενης αποστολής και με δυσκολία κρατιέμαι από το να φωνάξω σε κάποιον από αυτούς και να του πω ένα γεια. Σε έναν κάποιο συγκρατημένο χαιρετισμό δεν ανταποκρίνεται κανείς άλλος, παρά ο Ντετέκτιβ Δύο που κάνει νόημα κι αυτός να βιαστούμε. Alright, alright!
Στο μυαλό μου έχω διάφορα. Και δικαιολογημένα γιατί εμείς μεγαλώσαμε με τον άνθρωπο που πάτησε στο φεγγάρι και από εκεί μπορεί κανείς να φανταστεί εκδρομές στον Άρη και τσάϊ στην Αφροδίτη. Όλα θα γίνουν όμως- έτσι; Εκτός κι αν καταστρέψουμε τη Γη πολύ νωρίτερα και όλα πάνε στράφι. Τα τελευταία νέα πάντως λένε πως το πρώτο σπίτι, που, το είδα στα σχέδια μοιάζει με ιγκλού Εσκιμώων, θα είναι έτοιμο στην Σελήνη να υποδεχτεί τους ενοίκους του σε λίγα μόλις χρόνια από τώρα και οι ενδιαφερόμενοι ήδη μελετούν την εσωτερική διακόσμηση που πραγματικά θα ήθελα να ήξερα πώς θα είναι, λιτή ή κάπως πιο πλούσια με 70ς αναφορές.‘Άλλο πράγμα που τρέχει στο μυαλό του είναι το GRAVITY , η ταινία και εκείνη η άβολη αίσθηση της απεραντοσύνης της. Υπέροχα. Σίγουρα οι συντελεστές της θα είχαν περάσει μερικές ώρες στη NASA και διόλου απίθανο στον συγκεκριμένο σταθμό. Ο George Clooney θα διέσχιζε τους ίδιους ακριβώς διαδρόμους. Σκέφτομαι ότι ένας εσπρέσο δεν θα ήταν άσχημη ιδέα.
Κοιτάμε μπροστά, πάντα πρέπει να κοιτάς μακρυά. Συμφωνούμε και οι τρεις.
Στρεφόμαστε προς τα εκεί που είναι και άλλοι και στριμώχνονται προσπαθώντας να φτάσουν κάπου, για να αγγίξει ο καθένας με τα χέρια του,τι; μια πέτρα από το φεγγάρι. Συγγνώμη, αλλά οι ρομαντικοί προηγούνται. Κάντε χώρο.
-Όποτε θέλεις είσαι ρομαντική, όποτε δεν θέλεις, δεν είσαι, λέει ο Ένα. Ισχύει. Δεν έχει σημασία. Πιάνω την σεληνό-πετρα! Αν μπορούσα να την πετάξω μακρυά ως εκεί πάνω, όπως πετούσαν πέτρες και όριζαν το χωράφι τους, θα είχα κι εγώ κάτι στο φεγγάρι. Τώρα που το σκέφτομαι, έχω. Κάπου υπάρχει ένα χαρτί. Μια εποχή ήταν της μόδας να αγοράζεις, να χαρίζεις, να έχεις λίγα στρέμματα στη Σελήνη. Fly me to the moon, Houston. Μετά κάτα κάποιο τρόπο προσγειωθήκαμε ανώμαλα. Μας πήραν τα στρέμματα της Σελήνης, το οικόπεδο στην ορεινή Ναυπακτία, το σπίτι στο Περιστέρι. Όχι δικά μας, γενικά μιλάω. Ρομαντική όμως μια φορά, ρομαντική πάντα.
Στην NASA, επίσης, όλα είναι σε εξέλιξη. Παλιότερα, ο αστροναύτης για να ντυθεί σωστά χρειαζόταν ένα διωράκι μέσα στο νερό. Τώρα ντύνεται πολύ πιο γρήγορα. Εξέλιξη. Ταχύτητα. Ηρεμία.
 |
| Το καινούργιο άλμπουμ των Man or Astro-Man |
Ποιος δεν θυμάται τους Man or Astro-Man; αλλάζω τον προβληματισμό μας προς μια διασκεδαστική κατεύθυνση. Τους θυμόμαστε τους Man or Astro-Man, μπάντα ροκενρολικής υστερίας από την Αλαμπάμα, αρκετά χρόνια πριν, σε live κάπου στο Λονδίνο. Η συναυλία τους ξεκινούσε από τη στιγμή που άρχιζαν να στήνουν το σόου τους. Επρεπε να είσαι εκεί, να παρατηρείς. Και κράτησε πολύ αυτό. Εφερναν στη σκηνή, τον έναν μετά τον άλλο, σωλήνες τυλιγμένους σε ασημόχαρτο (must σε κάθε cult ταινία με εξωγήινους από τα 50ς), κάτι που έμοιαζε με το έξυπνο λάστιχο στην ρετρο-φουτουριστική εκδοχή του, διάφορες στολές και εξαρτήματα και αφού τοποθετούσαν, αργά και μεθοδικά στη θέση τους, άρχιζαν να παίζουν ένα προγραμματισμένο sci-fi surf rock χωρίς καν προγραμματιστές. Αξέχαστοι!
Με τέτοιες νοσταλγικές σκέψεις αποχαιρετάμε το Soyuz για μια βόλτα στο Rocket Park που προσφέρεται για φωτογραφίες ως open air location κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό που προς στιγμήν σε κάνει να πιστέψεις ότι δεν κρύβει απολύτως κανένα μυστικό και κανένα μυστήριο και ότι επικρατέστερη άποψη τελικά είναι αυτή που λέει ότι ο ΕΤ θα έρθει, όχι από το Διάστημα αλλά από τα βάθη της θάλασσας.
Αρκετοί από τους συνταξιδιώτες μας αράζουν στο πάρκο χαζεύοντας τους πυραύλους, αλλά μια μικρή πόρτα τραβάει την προσοχή κάποιων- και των δικών σας Ντετέκτιβ-μια μικρή πόρτα που θα μας οδηγήσει- σε κάτι πραγματικά μεγάλο. Βέβαια απ’ έξω γράφει Saturn V κι αυτό, είναι η αλήθεια, σε προετοιμάζει κάπως.
Σε όλο το μεγαλείο του, ο Saturn V, από την μια είσοδο ως την άλλη άκρη, περί τα 50 μέτρα reality space να απλώνονται μπροστά σου. Data: θεωρείται από τους πιο δυνατούς πυραύλους, έχοντας εκτοξευτεί 13 φορές από το 1967 ως το 1973 και έχοντας μεταφέρει στο Διάστημα 27 αστροναύτες. Εννιά από τις αποστολές που έστειλε πάνω ταξίδεψαν στη Σελήνη και άλλες έξι προσγειώθηκαν εδώ. Η τελευταία εκτόξευση του Saturn V, το 1973 έβαλε σε τροχιά το Skylab, τον πρώτο διαστημικό σταθμό της Αμερικής. Μαγκιά!
Βαδίζω πάνω-κάτω κατά μήκος του Saturn V. Παρατηρώ λεπτομέρειες με εκείνη την περιέργεια που κοιτάει κανείς το χαμόγελο της Τζοκόντας.Χαμογελάει ο Saturn V; Αμυδρά.
Το Σύμπαν, όπως έλεγε ο Carl Sagan, ο μεγάλος αστρονόμος, δεν είναι ούτε φιλικό ούτε εχθρικό, απλά αδιάφορο για τις ανησυχίες μικρών πλασμάτων όπως είμαστε εμείς.
Ο Ντετέκτιβ Ένα, που μέχρι αυτή την ώρα που μιλάμε δεν έχει δει το Gravity και δεν έχει εικόνα από το πρώτο βήμα του ανθρώπου στο Φεγγάρι παρά μόνο από ντοκιμαντέρ και ταινίες, έχει σκαρφαλώσει ανάμεσα στη «μύτη» του πυραύλου και στους «ώμους» του και μας κοιτάει από ψηλά. Με ένα κάποιο star status. Ο Ντετέκτιβ Δύο και εγώ μαζί παρατηρούμε τις τουρμπίνες, ή αυτό που αν το ζωγράφιζες σε ένα τετράδιο θα έφτιαχνες φλόγες να βγαίνουν από κάτω για να δείξεις όλη την προωθητική δύναμη του πυραύλου την στιγμή ακριβώς της εκτόξευσης και την ώρα που πίσω στο control room όλοι πανηγυρίζουν, σηκώνουν τα χέρια ψηλά, χειροκροτούν σαν το βράδυ της Πρωτοχρονιάς που αλλάζει ο χρόνος.
Δεν στέφθηκαν από επιτυχία όλες οι αποστολές και αυτό το ξέρουμε όλοι. Οι τοίχοι κατά μήκος του Saturn, «μιλάνε» για αυτές, το ένα Apollo mission μετά το άλλο. Εκείνη την Αποστολή του «ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα πολύ μεγάλο για την ανθρωπότητα», την άλλη του Apollo 13 που έχουμε δει την ταινία, όλες. Οι φωτογραφίες των αστροναυτών λένε τις δικές τους ιστορίες και μπορείς να περάσεις την ημέρα σου διαβάζοντάς τες και κρατώντας σημειώσεις, και βγάζοντας selfies και κάνοντας όνειρα.
Ως Ντετέκτιβ όμως, έχουμε την δική μας αποστολή και προτού αυτή περάσει από το gift shop της NASA, οφείλει να τσεκάρει μερικά θέματα ακόμη. Όπως, το πώς είναι η ζωή του αστρο-ταξιδιώτη, πού κοιμάται, τι τρώει, τι πίνει και γιατί ποτέ δεν χάνει πράγματα του, επειδή στο τέλος της ημέρας όλα καταλήγουν κολλημένα στο ταβάνι. Άρα για όλα τα απωλεσθέντα φέρει ένα μέρος ευθύνης και η βαρύτητα, να τα λέμε κι αυτά, ή το χέρι που τα πήρε και υπάρχουν βάσιμες υποψίες γι αυτό.
Ένα μενταγιόν NASA και ένας αστροναύτης-μπρελόκ, χάμπουργκερ και παγωτά σε συσκευασίες αποξηραμένης τροφής για ένα διαστημικό γεύμα στο σπίτι, μαγνητάκια space station, τι-σερτ από τις διαφορετικές αποστολές στα Αστέρια και άλλα πολλά διαστημικού καταναλωτισμού αντικείμενα που θα λατρέψεις και θα ξεχάσεις στη στιγμή που θα βγεις έξω στον αέρα, στον καθαρό αέρα, στο ηλιόλουστο μεσημέρι του Τέξας και στους δρόμους που θα πάρεις για το Νότο.
Ναι. Με τη διαφορά ότι μάλλον δεν πάμε σωστά. Μάλλον ναι, λέει ο Ντετέκτιβ Δύο. Σίγουρα Ναι. Δεξιά και αριστερά ωραία ξενοδοχεία και resorts με φοίνικες και γήπεδα του golf, πισίνες, προορισμός διακοπών, με ένα ιταλικό ριστοράντε που διαφημίζει τον καφέ του στρατηγικά τοποθετημένο στα αριστερά του δρόμου.
– Σταματάω, ανακοινώνει ο Ντετέκτιβ Ένα. Coffee κανείς; Ε ναι οπωσδήποτε.
Ο Ντετέκτιβ Δυο μένει στο αμάξι για μελετήσει με την ησυχία του τους χάρτες. Και εγώ με τον Ντετέκτιβ Ένα μπαίνουμε στο καφέ. Τα τραπέζια είναι στρωμένα, αλλά δεν έχει έρθει κανείς ακόμη. Κόκκινα άσπρα χρώματα και ζωγραφιστές ντομάτες. Παραγγέλνουμε δυο καφέδες. Ο Ντετέκτιβ Δυο προτιμάει το χυμό που έχει αγοράσει νωρίτερα. Έναν ζεστό καπουτσίνο, ένα φρέντο εσπρέσσο. Για να τους πάρουμε μαζί μας στο δρόμο. Φρέντο, οκέι; Φυσικά Οκ. Η κοπέλλα που μας σερβίρει μπροστά στον πάγκο, επαναλβάνει την παραγγελία. That’s right. Μου φαίνεται κάπως αγχωμένη για κάποιο λόγο. Γιατί μπορεί κάποιος που δουλεύει σε Ιταλικό εστιατόριο του Τέξας να είναι αγχωμένος μια τέτοια ηλιόλουστη μέρα;
Ζητάμε, παράλληλα και οδηγίες:
πώς μπορείς να βγεις πιο εύκολα στον 45 South για το Galveston. Eύκολο-μας εξηγεί, δεξιά μόλις βγείτε, δηλαδή πάλι πίσω από εκεί που ήρθατε και μετά στη γέφυρα αριστερά και… Ζάχαρη στον καφέ; Λίγη, στον φρέντο. Ελάχιστη.
Δίνει φωναχτά την παραγγελία για τους καφέδες. – Θα περιμένετε λίγο… Θα περιμένουμε. Χαζεύω τους καταλόγους. Καρμπονάρα αλα Ρομπέρτο και τέτοια.
–Καλύτερα να περιμένουμε έξω, προτείνει ο Ντετέκτιβ Ένα και έξω καθόμαστε σε ένα από τα δύο τραπεζάκια, κάτω από μια τέντα και κάνουμε νόημα στον Ντετέκτιβ Δύο ότι περιμένουμε λίγο τους καφέδες. Νο problem.
-Να δεις, μου λέει, ο Ντετέκτιβ Ένα, ότι θα έχει κάνει λάθος τους καφέδες.
Αλάνθαστο ένστικτο ο Ντετέκτιβ Ένα, να το θυμάστε αυτό.
Έτοιμοι οι καφέδες. Μπαίνουμε μέσα. Στον πάγκο περιμένουν οι δυο καφέδες μας σε φλυτζάνι ο ένας, σε ποτήρι ψηλό ο άλλος.
– Δεν στο’ πα;
-Το είπες!, του λέω. Ξέρετε, είχαμε πεί για το δρόμο, αν υπάρχουν δηλαδή δυο χάρτινα κυπελλάκια ίσως θα ήταν…
-Μα και βέβαια, κανένα πρόβλημα, λέει η κοπέλα. Φωνάζει πάλι μέσα. Μπορώ να έχω δυο χάρτινα κυπελλάκια; No problemo, απαντάει, ο πολύ πιθανά ανηψιός του Ρομπέρτο της καρμπονάρα. Παίρνει το κορίτσι τα δυο χάρτινα κι αδειάζει μέσα τους καφέδες. Σίγουρα δεν κάνουν έτσι τους καφέδες οι Ιταλοί…ναι, αλλά…Who–fucking–cares? We are going to Galveston. Και σε μια ώρα, υπολόγισε, θα’ μαστε εκεί.
… Πίσω μας στο μεταξύ ακούγονται από μακρυά ήχοι του Διαστήματος:
