Όπως τα έχουμε πει-παλιός και νέος ήχος δεν υπάρχουν, η έμπνευση δεν χαρίζεται σε χρονικά κάδρα, οι μουσικές ζουν ταυτόχρονα και αρμονικά σε ένα αναλογικο-ψηφιακό σύμπαν που διατηρεί την αίσθηση της αιωνιότητας κάθε στιγμή. Το έχει πει κι ο Ντίλαν, κάπως έτσι. Στοπ. Δε. Πρες.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο. Οι My Drunken Haze αποκρυσταλλώνουν αλήθειες της μουσικής μέσα σε εννιά στέρεα και κυματιστά κομμάτια καθαρής απόλαυσης. Ανακατεύω τα τραγούδια-I Wanna Dream Again, Yellow Balloon, Pleasing Illusions- και τα ακούω ξανά. Δυναμώνω την ένταση στο καλοκαίρι της αγάπης, ενώνω Beatle-ικές αναφορές (η μεγαλύτερη μπάντα ever, garageband ήταν), διαλέγω από τις 60ς κιθαριστικές ακροβασίες κι αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν σε αιθέριες συχνότητες dream pop. Ψάχνω σε παλιά βινύλια και στο μυαλό των My Drunken Haze– είμαι στο σωστό μέρος. Και όταν τραβάς την κουρτίνα του trend της νοσταλγίας, βλέπεις ακόμη πιο καθαρά. Συνθέσεις δομημένες, τραγούδια με διαφορετικές όψεις, νηφαλιότητα (μέσα στην drunken haze τους), ποπ όπως συνεκτικός ιστός. Ευτυχές φαίνεται και το γεγονός, πως στην ετοιμότητα και την έμπνευση της μπάντας ‘ δούλεψε’ έξυπνα με οικονομία και γούστο η παραγωγή του King Elephant. Κυκλοφορία made in Greece (από την Inner Ear) για να κάνει τις βόλτες της σε όλο τον κόσμο. Μουσικόφιλοι, διαδώστε.
