To “Αναπόφευκτο Τέλος” των Röyksopp δεν φέρνει την συντέλεια του ηλεκτρονικού ήχου, ούτε για το ντουέτο από τη Νορβηγία σημαίνει ‘τέλος’ τελικά, είναι περισσότερο το ‘τέλος του μουσικού άλμπουμ έτσι όπως το ξέρουμε’, λιγότερο πομπώδες, περισσότερο ρεαλιστικό.
Αναπόφευκτα, τίποτε δεν τελειώνει εδώ με κάποιο εντυπωσιακό μπαμ, ούτε καν με το αργό σύρσιμο της αυλαίας, αλλά όλα δείχνουν να είναι μια συνέχεια, μια μεστή αφήγηση με κομβικά σημεία. Η Robyn, o Jamie, η Susanne Sundfør κάνουν τις διαδρομές πιο συντροφικές, σαν φωνές που ξέρουν κατατόπια και καταπακτές. Here She Comes Again, Compulsion, Do It Again…έρχονται από ένα δαντελένιο παρελθόν και ένα θελκτικό αλλά ίσως επικίνδυνο μέλλον.
Οι Röyksopp δεν προδίδουν. Επιστρέφουν στον τόπο του ‘εγκλήματος’, διαβάζουμε καθαρά τα ίχνη τους. Σκιερές συνθέσεις με βάθη και περιηγήσεις σε μια πολύχρωμη επιφάνεια. Ενα καθησυχαστικό παραμύθι πριν το τέλος του κόσμου (που συνεχίζεται). Το ακούω ξανά.
**Το Running to the sea, που πολύ μ’ άρεσε, εδώ:
