Πόσο πολύ μου είχε αρέσει ο BenjiHughes στο “Love Extreme”, όποιος θυμάται θυμάται – τότε (πάει καιρός βέβαια) που έγραφα αυτά:
https://www.mariamarkouli.com/?p=6758
Καλώς τον πάλι τώρα, με Pynchon-ική φόρα του τύπου-όλα παίζουν σε προσωπικό στιλ, από τα πετραδάκια της παραλίας ως θεωρίες συνωμοσίας, κρυφά μηνύματα και ξέφρενη «αφήγηση», όχι με ένα, αλλά με τρία άλμπουμ συγχρόνως, βγάζοντας τη γλώσσα στα ασταμάτητα τσεκαρίσματα του τάιμ-λάιν.
https://www.mariamarkouli.com/?p=6758
Καλώς τον πάλι τώρα, με Pynchon-ική φόρα του τύπου-όλα παίζουν σε προσωπικό στιλ, από τα πετραδάκια της παραλίας ως θεωρίες συνωμοσίας, κρυφά μηνύματα και ξέφρενη «αφήγηση», όχι με ένα, αλλά με τρία άλμπουμ συγχρόνως, βγάζοντας τη γλώσσα στα ασταμάτητα τσεκαρίσματα του τάιμ-λάιν.
Από την Πολιτεία του John Coltrane και του Thelonious Monk (τη Βόρεια Καρολίνα) ο άνθρωπός μας, σταθερά στο δικό του τζάζι νεφέλωμα, επαναφέρει το εύλογο ερώτημα των New York Times ‘μήπως είναι ο μεγαλύτερος τροβαδούρος της γενιάς του;’-σκεφτείτε καλά πριν απαντήσετε.
Μια επιρροή από Beckδεν σβήνει, ούτε άλλες από Flaming Lips που δείχνουν να ταιριάζουν φίνα με τους παγκόσμιους ήχους της αιώνιας αναζήτησης της ιδανικής θέσης της αιώρας. Στοχαστικά, με βάθος πεδίου, οι τίτλοι : “XXOXOXX”, “OXOXOXOXOX” και “Songs in the Key of Animals”-τα άλμπουμ που κυκλοφόρησε μόνος του και υπάρχουν εδώ: http://benjihughesmusic.com
Don’t say I didn’t tell you