H πρώτη ταινία της χρονιάς που είδα στο σινεμά – το Big Eyes του Tim Burton – είχε αβυσσαλέα ξεκάθαρο μήνυμα: Ξεσκέπασε τους ψεύτες. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας και τίποτε δεν τους σταματά. Το ένα ψέμα φέρνει το άλλο, η μία απάτη οδηγεί στην επόμενη και όλα τα ψέματα μαζί κάνουν την αλήθεια να φαίνεται δίπλα τους σαν ένα μικρό, κι αυτή, ψέμα.
Τα μεγάλα μάτια της Margaret Kean όμως ‘μιλάνε’. Άκου τα. Αληθινή ιστορία. O ψεύτης επιτίθεται και απειλεί, κλέβει-δηλαδή κλέβει ασταμάτητα-συνεχίζει να λέει ψέματα γιατί αυτή είναι η αλήθεια του, κομπάζει και περνιέται για έξυπνος και όταν όλα πια έχουν αποκαλυφθεί, αυτός θα πει ακόμη ένα ψέμα. Βig Eyes, big lies.
Αληθινά μαγικός, μέσα στα χρώματα του Σαν Φρανσίσκο και της Χαβάης, των 50ς και των 60ς, ο Tim Burton με πρωταγωνιστές σπουδαίους, την Amy Adams και τον Christoph Waltz, κάνει μια ταινία-ζωγραφιά. Η 87χρονη Margaret Kean στο μεταξύ (είπαμε, true story) πηγαίνει στην πρεμιέρα. Της φάνηκε σαν ψέμα.
Πέρα ως πέρα, θαυμάσια και αληθινά τα δυο καινούργια τραγούδια της Lana Del Rey που ακούγονται στην ταινία. Το Big Eyes και το I Can Fly.
