Θα γινόταν 80 σήμερα ο Elvis.Θα τον είχαν ξεχάσει, θα τον είχαν ανακαλύψει, θα είχαν προλάβει να τον ξεχάσουν πάλι και να τον ανακαλύψουν πάλι. Θα είχε βέβαια κυκλοφορήσει πολλούς δίσκους ακόμη και θα είχε ίσως – πολύ πιθανό τώρα που το σκέφτομαι, μια καινούργια κυκλοφορία αυτές τις μέρες, κρατώντας το σκορ σε ένα κρυφό ανταγωνισμό με τον Jerry Lee Lewis. Θα είχε τραγουδήσει μαζί με τον Bono και υποθέτω θα είχε κάνει κάτι με τον Bruce, ίσως με την Gaga (Las Vegas edition) και την Taylor Swift (everybody loves Taylor) και με την Lana κάτι σαν το ουράνιο τόξο της μελαγχολίας. Τολμώ να πω, πως μπορεί να βλέπαμε Εlvis και Bob Dylan μαζί. E, ναι θα έλεγε ο Bob, σαν τον Elvis δεν υπάρχει άλλος.
Σήμερα, να ξέρετε, έχει τούρτα με κεράκια, κόσμο από παντού, έχει ευχές και κλεφτές ματιές στις Cadillac.Θα ακούγεται το Are you lonesome tonight και το A little less conversationκαι το Suspicious Mindsκαι όχι μόνο στην Graceland, που από το πρωί ως το βράδυ και για τρεις μέρες δέχεται κόσμο, αλλά και στο Λονδίνο έχει συναυλίες και αλλού γίνονται πράγματα, αν δηλαδή ο κόσμος έχει όρεξη και δύναμη να γιορτάσει μέσα σε όλα αυτά τα ζοφερά που συμβαίνουν, στην δύνη της βαρβαρότητας και της παράνοιας. Σαν αντεπίθεση με τις δυνάμεις του καλού.
Μόλις πριν από λίγους μήνες είχα βρεθεί εκεί στα μέρη του. Στο σπίτι που γεννήθηκε στο Tupelo και στο Memphis – στα στούντιο της Sun και στη Graceland – χαράξαμε στον τοίχο δυο κουβέντες και love from Athens, Greece. Αγοράσαμε το ‘Elvis from Memphis’ βινύλιο, πήγαμε πάνω-κάτω την Elvis Presley Boulevard – δεν αφήσαμε ποτέ τον Elvis πίσω μας και μέρα που είναι, ας ακουστεί ο Elvis με την ξέφρενη δύναμη, την ασυγκράτητη ορμή, την χειμαρρώδη ενέργεια, την πολύτιμη αλήθεια του για την ελευθερία της έκφρασης, να αλλάξει ό,τι πήγε στραβά. 
