 |
| Oι Low από τα χιόνια, στην Αθήνα |
Κάτι πρέπει να σημαίνει το live των Low το προεκλογικό Σάββατο. Να πέσουν οι εξωτερικές εντάσεις και να ανέβει το εσωτερικό volume; Να μπορέσει ο καθένας να ακούσει τον εαυτό του να του μιλάει ή να του τραγουδάει ή να του δείχνει το δρόμο, ή να τον ρωτάει διάφορα πράγματα στα οποία καλό θα είναι να δώσει και μία απάντηση; Κάτι.
Εκτιμώ βαθύτατα τους Low, που ξεκίνησαν από το Duluth της Μινεσότα (hi Bob) και επιθυμώ να μοιραστώ μερικά προσωπικά highs των Low μαζί σας. Όπως:
Το Everybody’s Song, μιας δεκαετίας περίπου τραγούδι που εξακολουθεί να ανήκει σε όλους μας.
Breaking everybody‘s heart
Taking everyone apart
Breaking everybody‘s heart
Singing everybody‘s song
Breaking everybody‘s heart
Taking everyone apart
Breaking everybody‘s heart
Singing everybody‘s song
Από το The Invisible Way, που βγήκε το ’13 και είχε τον Jeff Tweedyπαραγωγό και συνεπώς μια Wilco γεύση, το So Blue, πολύ-ξεχωριστό κι ωραίο.
So Blue (so young)
Το Lullaby που κατοικεί στο Ι Could live in Hope. Και στα όνειρα των ανθρώπων, όπως μου έχουν πει.
Θυμάμαι να ακούω με προσήλωση το C’mon από τη μια άκρη του ως την άλλη. Μυστηριώδες, υπαινικτικό, μέχρι που να σε κάνει να ανατριχιάζεις. Είναι η ώρα του Witches
Έχουν γράψει και τέτοια κομμάτια. Σαν το Point Of Disgust . Σχολιάστε ελεύθερα.
“Though it breaks your heart/ We had to sell the farm/ Back to California where it’s warm” – λένε στο California. Οι καιροί αλλάζουν. Αλλά θα είναι πάντα ηλιόλουστα στις Καλιφόρνιές μας. Πάμε μαζί το τραγούδι:
To Walk Into The Sea βγαίνει στον αφρό από το Τhe Great Destroyer. Το φαντάζομαι ήδηστολάιβ.
Και μια διασκευή που δεν με χαλάει καθόλου. Το αντίθετο: Οι Low διασκευάζουν Bruce. I’m on fire
**Οι Low θα είναι στο Fuzz, το Σάββατο24/1, λίγες ώρες πριν τις κάλπες.
