Αν θέλεις τη γνώμη μου, αυτές τις μέρες ‘παίζει’ εξαιρετικός Cronenberg στις αίθουσες. Οι χάρτες είναι περιττοί, σε οδηγεί η διαίσθηση. Το ‘χουμε! Μaps to the stars. Το Χόλιγουντ δια γυμνού οφθαλμού. Περάστε. Υπάρχει και η λιμουζίνα που θα σας ξεναγήσει σ τις βίλες των σταρ. Υπάρχει κανονικά στην ταινία, την οδηγεί ο Robert Pattinson, ενώ ο Cronenberg δεν κάθεται βολεμένος με την κάμερα να κάνει μια ταινία από το πίσω κάθισμα. Το αντίθετο. Ο Καναδός χώνεται παντού, στις βρομιές και τις ψυχώσεις και στην αέναη απατηλή λάμψη, γονατίζει στα αστέρια της Hollywood Boulevard και δείχνει από κοντά αποκρουστικές λεπτομέρειες και βαριές σκιές.
Από την πρώτη σκηνή που η Άγκαθα (Mia Wasikowska) τυλίγεται με την ‘Bad Babysitter” κουβέρτα της και βυθισμένη στην αγκαλιά του μέρτσαντάιζ ταξιδεύει από το Μαϊάμι ως το Λος Άντζελες, νιώθεις την ανησυχία να έχει ήδη εγκατασταθεί. Κάτι δεν πάει καλά; Πολλά.
Τα πρόσωπα του έργου εμφανίζονται μέσα από τις μικρές ιστορίες τους έτσι που ως ένα σημείο – μέχρι ότου οι σχέσεις τους να φανερωθούν – να δημιουργούν την εντύπωση σπονδυλωτής ταινίας, μιας πινακοθήκης παρανοϊκών και εθισμένων στην φήμη, απατεώνων και καταδικασμένων, καμένων και χαμένων στην Λεωφόρο των Κατεστραμμένων Ονείρων. Ώσπου σιγά-σιγά όλα δένονται κάπως σαν απόηχος της Μαύρης Ντάλιας, με σαρκασμό και κυνικότητα και όλα τα φώτα πάνω τους, σκληρά και ανελέητα. Ο λαμπερός κόσμος δεν είναι τόσο λαμπερός, αλλά αυτό το ξέρεις, και λύτρωση δεν υπάρχει, το σαρδόνιο όμως σχόλιο του Κρόνενμπεργκ δεν σταματάει εκεί. Αναδεικνύει την εντυπωσιακή Julianne Moore και την καταλυτική παρουσία της Wasikowska, ‘μιλάει’ για το σύστημα και τους ‘χάρτες’ του με ένα κόντρα ξύρισμα στο Χόλιγουντ – μια αλληγορία ίσως για το προσωπικό ‘Χόλιγουντ’ των social media stars, όλων μας δηλαδή, ένα μεγάλο κοινό πρωταγωνιστών,που μέσα σε φανταστικό και ανύπαρκτο κόσμο ποζάρει, ποστάρει, παραμυθιάζεται και παραπλανά.
Εικόνες για καρτ-ποστάλ. Φοίνικες και χάπια. Η λιμουζίνα θα περνάει μπροστά από ανοιχτά παράθυρα, όπου κάποιος, κάποια στιγμή, υπνωτισμένος από φωτεινές οθόνες ανεβάζει στίχους του Paul Eluard (σαν το μάντρα της ταινίας, από το ποίημα ‘Λευτεριά’)
«Στα μαθητικά μου τετράδια/ στο θρανίο και τα δέντρα/στον άμμο και στο χιόνι/ γράφω τ’ όνομά σου.,, Σε κάθε ταιριασμένη σάρκα/ στων φίλων μου το μέτωπο/ σε κάθε χέρι που απλώνεται/γράφω τα’ όνομά σου…»
Τώρα μου μπήκε κι η ιδέα. Πώς θα ήταν αν ο David Cronenberg σκηνοθετούσε και TV series? Great, I guess.
