Ένταση, εκρήξεις, αγωνία, αίμα, μούδιασμα, έκσταση, ακραίες καταστάσεις, θριλερικές σιωπές, παγωμένα βλέμματα, φλεγόμενες αντιδράσεις, απόγνωση και μανιακό ξέσπασμα-μιλάω για τζαζ.
Ένας νεαρός ντράμερ και ο δάσκαλός του αναζητούν, χωρίς όρια, και οι δυο την τελειότητα. Τον Charlie Parkerμέσα τους. Ο,τι από εκείνον μπορούν να βρουν. Το Whiplash του DamienChazelleείναι μια συναρπαστική ταινία, με δυο έξοχους πρωταγωνιστές, τον Miles Teller και τον J.K Simmons, που απογειώνουν κάθε λεπτό της. Είναι τα ντραμς της αλήθειας που ηχούν. Της αλήθειας. Σε αντίθεση με άλλα ντραμς, αλαζονικά, επιπόλαια, ή μεγαλομανή, ντραμς και άλλα πολλά όργανα και τις ευκολίες που σε βαφτίζουν ό,τι θες ανά πάσα στιγμή. Τσακ-μπαμ και είσαι το νέο αστέρι της σκηνής, τσακ-μπαμ ο μάγος με τις μουσικές στο τσεπάκι. Whiplash που τους χρειάζεται.
Θυμήθηκα,με την ευκαιρία, μια από τις πρώτες τζαζ συνεντεύξεις που είχα κάνει, με τον Art Blakey, σε μια από τις επισκέψεις του στην Αθήνα, με τους JazzMessengers. Aπό εκείνους τους μουσικούς, ο Blakey που μετουσίωναν τα ντραμς, ή τα ντραμς τους μεταμόρφωναν, δεν ξέρω να πω με σιγουριά, το πάθος για την τέχνη του όμως ξεχείλιζε από την ύπαρξή του ολόκληρη. Μιλούσε κανονικά και εσύ άκουγες τα ντραμς στα λόγια του. Επιβάτης του τζαζ τρένου που τρέχει χωρίς φρένο γιατί διαφορετικά δεν πάει πουθενά. Στη σκηνή όλο αυτό, βέβαια, έπαιρνε νόημα και η μουσική γινόταν θεριό που ο Blakey και οι Messengers προσπαθούσαν να τιθασεύσουν. Κάτι που άξιζε τον κόπο.
*Και ένα funny thing (with wings) … μετά το Birdman, αυτές τις μέρες, το Whiplash, μια ταινία με το πνεύμα του Bird.😉