Aν φτάσεις στο σημείο να νοιώσεις συμπόνοια για τον Frank Underwood, κάτι δεν πάει καλά. Δεν πάει καλά με σένα, δεν πάει καλά με τη σειρά, δεν πάει καλά με τον κόσμο, γιατί ο Frank στην πιο ισχυρή θέση του, Πρόεδρος πια, δεν μπορεί παρά να είναι ο άρχοντας του παιχνιδιού και ο απόλυτος μάστορας της εξουσίας. Αλλά η πολιτική είναι βαρετή υπόθεση, και ο Frank έχει εξαντλήσει όλες τις μηχανορραφίες του στο δρόμο για να γίνει ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από όποιον του έβαζε εμπόδια, και έχει ξεθυμάνει πια, σαν γκαζόζα χωρίς ανθρακικό.
Τον έχουμε παρακολουθήσει με κομμένη την ανάσα σε όλες τις σκοτεινές και υπόγειες διαδρομές του-και όταν (στο τρέιλερ του τρίτου κύκλου του House Of Cards) με τα χέρια ανοιχτά απλωμένα πάνω στο γραφείο του, σκύβει λίγο μπροστά και μας ρωτάει : do you miss me?, ξέρει πολύ καλά (και ο Frank και οDavid Fincher, δημιουργός της σειράς και το Netflix ολόκληρο) πως ναι, μας έλειψε πολύ, πάρα πολύ, σε σημείο στέρησης, και δεν βλέπαμε την ώρα να τον καμαρώσουμε στο oβάλ γραφείο.
Από δω και μπρος όμως, τι γίνεται; Έχει εξαντλήσει τα κόλπα του ο Frank και, τι τον νοιάζει περισσότερο, εντέλει; Στα πρώτα επεισόδια του τρίτου κύκλου, σχεδόν νοιώθεις την αμηχανία του, την αγχωμένη του ανάσα, τη φαγούρα για επόμενη τρικλοποδιά, την χλιαρή ροή μιας υποτονικής πλοκής. Ακόμη και όταν ανακατεύει τα χαρτιά για να έχει όλους υπό έλεγχο. Τον ενδιαφέρει να πετύχει το ‘America Works’, το πρόγραμμα που έχει εμπνευστεί για να έχουν όλοι δουλειά, αλλά, πρέπει να ιεραρχήσει τις ανάγκες και τα κονδύλια.
Προσπαθεί να μεθοδεύσει εξελίξεις στον παγκόσμιο χάρτη, με τους Ρώσους απέναντι, αλλά, δεν του βγαίνουν όπως τα θέλει. Χρησιμοποιεί όποιους μπορεί και με όποιο τρόπο για τα σχέδιά του, (ο Doug που, τον έχουμε αφήσει ένα ερείπιο, επιστρέφει, αμφιταλαντεύεται και παλεύει με το κακό), η πολιτική αντίπαλος Heather Dunbar υψώνει το ανάστημά της. Tίποτε από όλα αυτά, όμως, δεν πλησιάζει τις μεγάλες στιγμές του Φρανκ. Και ο ίδιος άλλωστε «αποφεύγει» να γυρίσει προς την κάμερα και να μας ψιθυρίσει ευθέως δυο κουβέντες όπως παλιά (και κάτι μάλλον δείχνει αυτό) Είναι στριμωγμένος σεναριακά και από τις περιστάσεις. Τον νοιώθεις. Τι άλλο δηλαδή;
Και όμως. Ο κόσμος του Frank Underwood είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Τα πράγματα αρχίζουν σιγά-σιγά και ζωντανεύουν, αφού προγουμ ένως χτυπήσουν μερικά ανιαρά αδιέξοδα. Γιατί απλά, it takes two to tango. Kαι όπως όλοι ξέρουμε-και ο ίδιος Φρανκ επίσης-χρωστάει πολλά στην Claire, Πρώτη Κυρία πλέον, την ακαταμάχητη και κουλ Ρόμπιν Ράιτ. 
Με το κενό του μάταιου και του «για ποιο λόγο τελικά» – αλλά και με τις στροφές που παίρνει η υπόθεση από τη στιγμή που ο Φρανκ προσλαβάνει τον συγγραφέα Τόμας Γέιτς (στον ρόλο ο Paul Sparks, από τους τελευταίους menstanding στο πλευρό του Νάκι Τόμσον στο BoardwalkEmpire) η Claire αρχίζει να αμφισβητεί και οι ρωγμές στο ζευγάρι των δολοπλοκιών είναι παραπάνω από ορατές. Και κάπου εκεί, προς τα τελευταία επεισόδια του κύκλου, ξεκινάει το θέμα!
«Δεν είναι αρκετά όλα αυτά»; Ρωτάει και ξαναρωτάει ο Frank την Claire αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν είναι; Δεν είναι αρκετά για έναν ακόμη πραγματικά κυνικό, σκληρό και αδυσώπητο κύκλο; Νow you’re talking Frank, now you’ re talking.
