Τον παρακολουθώ καιρό αρκετό τον Μιχάλη Τσαντίλα, πάντα με μια ντελικάτη on the road ποπ φινέτσα στην έκφρασή του που κρύβει μέσα της μια νοσταλγία και ρίχνει κλεφτές ματιές στο μέλλον.
Στο κομβικό αυτό σημείο και το what you see is just a lie. Τέσσερα τραγούδια με στίχο αγγλικό, το ίδιο όμορφα και καλοδουλεμένα με τα παλιότερά του, αλλά με εμφανή κλίση στην περιπέτεια: παιχνίδι και πειραματισμός και τολμηρές ιδέες, από την slide κιθάρα ως τα synths, από την εσωτερικότητα και τη μοναχικότητά τους σε μια sing-a-long χίπικη αποκάλυψη στην εποχή των έξυπνων τηλεφώνων. Από 70ς ποπ πινελιές ως αχνές, σχεδόν αόρατες, πατημασιές των Στέρεο Νόβα-πλην όμως, όλα αυτά με έντονο, το δικό του προσωπικό ύφος. Στο darkness coming για παράδειγμα, έχεις ανάγλυφα την εικόνα.
Η αίσθηση μου είναι πως το σημείο που βρίσκεται ο Μιχάλης αυτή τη στιγμή μοιάζει με τραμπολίνο που θα τον τινάξει ψηλά και προς πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις. Το ξέρουμε ότι το’ χει !-και η συνεργασία με τον Chris Christodoulou εδώ κάνει τα πράγματα να τρέχουν ακόμη πιο γόνιμα και δημιουργικά. Προς το παρόν, enjoy the ride.
Μην ξεχάσω: ωραία ασπρόμαυρη φωτογραφία στο εξώφυλλο και στο οπισθόφυλλο του CD επίσης. Θα το ακούσω και πάλι με βλέμμα στη θάλασσα. Το ‘ζητάει’ νομίζω.
