Μια φορά «έκοψα» έναν δημοφιλή μουσικό σταθμό από τους αγαπημένους μου, επειδή η παραγωγός που είχε βάλει στο μεταξύ Chris Isaak να παίζει, σχολίαζε ότι μάλλον δεν έχει τίποτε καινούργιο ο καλλιτέχνης και ‘πάνε οι παλιές καλές μέρες του, λίγες μόλις εβδομάδες ή κάτι τέτοιο μετά την κυκλοφορία του “Beyond the Sun”. Δεν το βρήκα καθόλου σωστό.
Ο Chris Isaak δεν χρειάζεται καν καινούργιο άλμπουμ. Έχει μόνιμη θέση ‘πάρκινγκ’ σε κομβικό σημείο της ποπ κουλτούρας, γωνία με ακλόνητες ροκενρόλ αξίες, από την πλευρά της ακτής, μετά το Blue Hotel, ίσα το δρόμο. Απλά δεν “τουϊτάρει» συχνά.
Το ότι ένα σωρό καλός νέος κόσμος από την Lana Del Rey ως τους London Grammar …διασκευάζουν τραγούδια του, σημαίνει ότι κάτι συμβαίνει. Wicked Game (you play). Ο Chris επιστρέφει από την παραλία με την πετσέτα και την κιθάρα του και ενώ περιμένεις να δεις την Helena Christensen να πλησιάζει μαζί, από κάπου ακούγεται κάτι άλλο, ας πούμε το Forever Blue, που είναι και καταπληκτικό κομμάτι.
Και, επ’ αυτού, ώρες θα μπορούσα να μιλάω ακόμη. To συζητούσαμε το θέμα (και πώς προέκυψε δεν θυμάμαι) πρόσφατα μετά το πέρας συναυλιακής εκδήλωσης, συγκεκριμένα για το πότε (αλλά και το αν) θα ήταν το καλό να μας επισκεφθεί και να τον δούμε λάιβ. Τώρα, τώρα δα, πρότεινα, που οι indie καλλιτέχνες ερμηνεύουν τον δικό τους Chris Isaak, σαν τάμα στα καλά πνεύματα της μουσικής. Μήπως να εμφανιστεί σαν special guest ενός ‘έξυπνου’ indie festival ή σε μια surf rock βραδιά που θα ήταν και μέσα στα νερά του. Μένει να το δούμε.
Στο μεταξύ, σε κάποια ηχεία της Αγ. Ειρήνης, της
Καστέλας, του Χαλανδρίου παίζει Chris Isaak και μένω λίγο παραπάνω. Μια εποχή (και δεν ήταν τα 80ς) θα είχα ζητήσει ένα Μάι-Τάι, σαν αυτό που έπινε κι ο Chris στην ταινία The Informers, ίσως και επειδή όμως κρύβει το κοκτέιλ και έναν vintage εξωτικό χαρακτήρα. Ποιος νοιάζεται γιατί! Το Μάι-Τάι ‘χτυπάει’ έτσι κι αλλιώς.
Σε αυτό το σημείο μπορώ να βεβαιώσω-χικ!- ότι το ίδιο, είναι πρόθυμος να βεβαιώσει και ο άνθρωπος που με αγαπάει και για τις αδυναμίες μου και ο οποίος έχει το καλύτερο μουσικό γούστο, ειρήσθω εν παρόδω_ ότι ο Chris Isaak είναι πραγματικά ένας από τους πιο έντιμους και ικανούς Αμερικανούς μουσικούς και περφόρμερ. Κλασικά πράγματα και ποιος δεν τα γνωρίζει;!
Μια άλλη φορά, στο Νάσβιλ του Τενεσί όπου είχαμε βρεθεί σε ένα από θρυλικά στούντιο του Music Row- άγιος τόπος!- όπου ο Elvis και ο Roy είχαν ηχογραφήσει τραγούδια, ο Isaak έκανε πάλι την «εμφάνισή» του. Ήταν μέσα από ένα DVD του Wild At heart (David Lynch) αφημένο διακριτικά πάνω στην κονσόλα (και σε ποια κονσόλα, έτσι;!) κάτι που δεν θα διέφευγε με κανένα τρόπο της προσοχής μου. Ο νεαρός ηχολήπτης που εργαζόταν εκεί, βλέποντάς με ότι το κοιτάω, και χωρίς να πω κουβέντα, το ορκίζομαι, άρχισε να εκθειάζει τη μουσική της ταινίας και τη συμβολή του Chris Isaak, που είναι-είπε-μοναδικός και αξεπέραστος, της στόφας των παλιών καλών ροκενρόλ καλλιτεχνών, ανέφερε τον Roy, τον Jerry, τον Elvis. Είπε κι άλλα αλλά εγώ μετά το έχασα. Το «χάσιμο» εκεί, το παίρνεις πακέτο στην είσοδο από τη στιγμή που αρχίζει να ακούγεται στο χώρο το Only The Lonely και μετά παίρνεις και κάμποσο χάσιμο μαζί για το σπίτι ειδικά τη στιγμή που σβήνουν τα φώτα και βάζουν να παίζει το Are You Lonesome Tonight στο ίδιο δωμάτιο ακριβώς που το ηχογράφησε ο Presley και εσύ κάθεσαι στο πιάνο που καθόταν ο Presley, ενώ ο ξεναγός σού δίνει την πληροφορία και σε αποτελειώνει, ότι έτσι έκανε και ο Elvis, έσβυνε τα φώτα και τραγουδούσε. Και μετά θα σου πει – δεν πειράζει, πολλοί το παθαίνουν και το απόκομμα του εισιτηρίου δεν κάνει για χαρτομάντηλο και δεν θες και να το χαραμίσεις. Αυτά…Τι λέγαμε;
Ότι : Στην εποχή που ο καθένας πιστεύει ότι η γνώμη του είναι αξίωμα και η υπέρτατη αλήθεια, κάποιοι θα διαφωνήσουν, όμως το βίντεο του Wicked Game με την πανέμορφη Helena Christensen, το ασπρόμαυρο, σε σκηνοθεσία του Herb Ritts από το 1989 είναι από τα καλύτερα βίντεο που έχουμε δει ποτέ. Το καλύτερο. Οι δυο τους, ο Chris και η Ηelena αλά Burt Lancaster και Deborah Kerr στην αμμουδιά, μπροστά στον ωκεανό. Καλλιτεχνικά άψογο και αισθησιακά ιδανικό. Ο ίδιος ωστόσο, φέρεται να σχολιάζει, βλέποντας για πρώτη φορά το αποτέλεσμα, πως δεν είναι τόσο σέξι ώστε να το επιλέξουν τα κανάλια. Excuse me? Chris?
Μετά του μίλησα. Ένα βράδυ αργά (η διαφορά της ώρας) είχαμε τηλεφωνικό ραντεβού για συνέντευξη. Το είχε κανονίσει, μέσα από την δισκογραφική Warner, ο καλός φίλος και αγαπημένος μουσικοκριτικός, ο Μάρκος Φράγκος. Αφορμή, η ταινία του Stanley Κubrick “Eyes Wide Shut” (στο τοπ των αγαπημένων μου ταινιών) όπου ακούγεται το Bad Bad Thing του Chris σε εκείνη την φοβερή σκηνή με την Nicole Kidman.
Εγώ είμαι στη Χρήστου Λαδά (τότε τα ΝΕΑ ήταν στην Χρήστου Λαδά) και ο Chris κάπου στο Λος Άντζελες ή στο Σαν Φρανσίσκο-Δυτική Ακτή πάντως, όπου συναντάς συνήθως σέρφερς και μουσικούς, και πολλούς που είναι και τα δύο.
Αν οι συνηθισμένες τηλεφωνικές συνεντεύξεις κρατάνε μισή, πάνω-κάτω, ώρα, εμείς μιλήσαμε για μια ώρα τουλάχιστον. Για πολλά και διάφορα. Ο Chris είναι πολύ φιλικός τύπος και αστείος, είτε μιλάει για μουσική, είτε για μποξ ή για ταξίδια με το αμάξι… μού είχε πει μεταξύ άλλων, ότι γινόταν τότε συζήτηση με τον David Lynch για ένα σίκουελ του Wild At Heart με τον Chris ως Σέιλορ, ή απλά θα του άρεσε μια τέτοια ιδέα. Και ό
τι, με μεγάλη χαρά θα μπορούσε να μου δείξει κάποια βασικά πράγματα στο surf-το έχω κρατήσει αυτό. Ποιος δεν θα το’ κανε?
Ευγενικός και με διάθεση να μιλήσει για διάφορα (οι περισσότεροι καταξιωμένοι μουσικοί κάπως έτσι είναι) σε μια συνέντευξη που θα δημοσιευόταν σε μια μακρινή του εφημερίδα στην Ελλάδα, όπου-ναι, κρατήστε κι αυτό- είχε παλιότερα έρθει και παίξει σε ένα μισο-άδειο Ρόδον (δεν θα το σχολιάσω εδώ) δίνοντας τον καλύτερό του εαυτό για όσους είχαν πάει να τον δουν. Τέτοιος τύπος είναι ο Chris Isaak.
Τον είδα στο Παρίσι. Στο Grand Rex, “Le” Grand Rex, όπως θα το έλεγαν στο Pulp Fiction. Είχαμε πολύ καλές θέσεις-πολυθρόνες στην πλατεία, αλλά πολύ λίγη ώρα πέρασα μαζί τους, γιατί σηκωθήκαμε και πήγαμε μπροστά-μπροστά στη σκηνή.
Θα μπορούσα να έλεγα διάφορα για το πόσο καταπληκτικός και πραγματικά σπουδαίος καλλιτέχνης, μουσικός και περφόρμερ είναι… και για τον τρόπο που «ανεβάζει» τα τραγούδια του στη σκηνή, είτε φτιάχνοντας ατμόσφαιρα με ένα slide ‘άγγιγμα’ της κιθάρας σε κάποια από τις μπαλάντες του ή με μια big balls of fire ροκενρόλ πτήση, με τους εξαιρετικούς μουσικούς του, ή απλά «τρολάροντας» τον εαυτό του σαν ρομαντικός κρούνερ στην λάθος εποχή που-μασάει-τους-τροβαδούρους-και-φτύνει-τα κουκούτσια, εκτός κι αν είσαι στο Λας Βέγκας του στιλ if you’re looking for trouble you come to the right place…. Ή με άλλα λόγια out of space, αφού-ερώτηση: ποιος άλλος θα τολμούσε να βγει στη σκηνή ντυμένος με καθρεφτο-κουστούμι, πολλά μικρά καθρεφτάκια να αστράφτουν κάτω από τα φώτα κάνοντάς τον να ιδρώνει, αλλά να το χαίρεται, με ένα δικό του ροκ τρόπο. Θα μπορ
ούσα να έλεγα διάφορα, αλλά θα το κάνω μια άλλη φορά. Ελπίζω με την ευκαιρία της συναυλίας του στα μέρη μας.
Τον συνάντησα, λοιπόν. Περίμενα υπομονετικά μαζί με άλλους φαν, έξω από το “Le” Grand Rex ώσπου ο Chris βγήκε από την πόρτα που περιμέναμε. Ήταν σε περιοδεία-από αυτές τις περιοδείες που δεν έχουν «χώρο» για συνεντεύξεις, τη μια μέρα είσαι στο Παρίσι, την άλλη στο Λονδίνο-δεν του είπα καν ότι είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο, αλλά ο Chris αν και κουρασμένος δεν μπορούσε παρά να είναι ο Chris που ξέρουμε. Κάτι του είπα για την Ελλάδα, δεν είχαμε ακόμη κρίση, και είπε κάτι σαν :- μα η Ελλάδα είναι μακριά από εδώ- και εγώ κάτι σαν:–ναι, αλλά είναι ωραίο να ταξιδεύεις για τη μουσική που σου αρέσει…και ήταν πολύ ωραία η συναυλία και συμπλήρωσα, ωραία θα ήταν και μια συναυλία στην Ελλάδα-και είπε, μα και βέβαια θα ήταν ωραία! Και το υποσχέθηκε, αλλά ήταν πριν την κρίση και δεν ξέρω τι ισχύει πια. Πάντως, βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία. Κι αυτό, γιατί-και πάλι!-ήταν ο σωστός άνθρωπος εκεί.
