Δεν θέλω να σε τρομάξω (δηλαδή θέλω, θέλω τρελά, το έχω σκοπό, το έχω ανάγκη, το έχω πρόγραμμα, το ‘χω, το’ χω!), αλλά ας πούμε ότι δεν θέλω να σε τρομάξω, μόνο να σου πω να τραβήξεις λίγο την κουρτίνα και να δεις, ζόμπι εκεί έξω κόβουν βόλτες.
Πρόσεξε όμως επειδή δεν θέλω να σε τρομάξω (να σε πανικοβάλω λίγο θέλω)-είναι φίλοι σου τα ζόμπι, εκτός και αν τα νευριάσεις. Γιατί έχει και η υπομονή των ζόμπι τα όριά της. Τι θέλουν; Τι ζήτησαν; Το χρέος πίσω. Τα δανεικά. Με λίγη σάρκα, λίγο αίμα, λίγο ψαχνουδάκι παραπάνω. Τα έδωσες-δε λέω, αλλά, θέλουν κι άλλο. Ζόμπι είναι, τι να κάνουν; Έχουν τις ανάγκες τους, τις συνήθειές τους, τους λογαριασμούς τους, τα πλάνα τους. Να δώσεις κι άλλο. Στο όνομα της συνεργασίας, της ενωμένης Zombieland, που χρειάζεται να φροντίσει τους δικούς της. Μπορείς να γίνεις δικός της-άνευ όρων.
Εκεί έξω, όμως πολλά κακά καιροφυλακτούν. Θέλεις να πέσει πείνα, δίψα, διάρροια, κατσαρίδες κι αράχνες στα ATM; Θέλεις να μη βρέξει ποτέ πια, ή να έρθει ο κατακλυσμός; να ψοφίσουν τα ζώα, να πέσει το Ιντερνετ; Θέλεις να μην έχει το ντελίβερι βενζίνη και να σου έρχεται η πίτσα παγωμένη με τα πόδια; Θέλεις να βγουν οι προφητείες αληθινές και να μην παγώνουν τα παγάκια στο ψυγείο; Ή να κλείνεις την τηλεόραση και να μένει το πόλτεργκάιστ στο σπίτι να ψάχνει να συρτάρια σου;
Δεν θέλω να σε τρομάξω, αλλά όσο δίνεις και δεν κουνιέσαι, τίποτε κακό δεν θα συμβεί-μόνο το χειρότερο. Από την άλλη, κι εγώ που δεν θέλω να σε τρομάξω (και λέω να παίξω ως και το τελευταίο χαρτί του πανικού) σκέφτομαι πως όσοι μείνανε και περιμένανε τα ζόμπι, ήρθαν αυτά και τους μάσησαν ως και το κοκαλάκι τους. Οι άλλοι που έτρεξαν και στάθηκαν απέναντί τους, κάτι κατάφεραν-αν μη τι άλλο, άλλαξαν το σενάριο και έζησαν ως το επόμενο επεισόδιο. Όπου πάλι όλα παίζουν. Μέχρι τότε, enjoy your panic and eat your vegetables.
