Αγαπητέ Τζακ,
Φίλε Άλεν…
ΥΓ:στείλε το γράμμα στη διεύθυνση…
Άργησα να σου απαντήσω επειδή…
Όχι πια άλλα μεγάλα γράμματα, σύντομα κατά περίσταση όταν υπάρχουν νέα…Να με ενημερώνεις για ευχάριστα εκδοτικά νέα…
Δώσε στον Gregory τα σέβη μου…Θα σου γράψω πάλι αύριο…
Με όλη μου την αγάπη.
Φαίνεται πως δεν μπορώ να ξεκολλήσω από τους αγαπημένους beatniks, οι λέξεις τους έχουν αγκίστρια, έχουν μια μυρωδιά (βενζίνης λέω) που με πάει πάλι προς τα εκεί. Εδώ κι εκεί και αυτές τις μέρες που η θάλασσα είναι βουτηγμένη στην αυγουστιάτικη «μαρίδα» της, διαβάζω τα Γράμματα. Jack Kerouac, Allen Ginsberg, The Letters. Τα μάτια μου πάνω από τον ώμο του Jack, πάνω από γραπτό του Allen. Αδιάκριτα; Με την έννοια ότι δεν ήταν κείμενα για να εκδοθούν,ναι, ίσως–αν και κατά κάποιο τρόπο «γράφονταν» και για μας, άφηναν συνεχώς ίχνη και μυστικούς δρόμους να ακολουθήσουμε.
Είναι κάπως σα να ρίχνει από ψηλά ο ένας τη μπάλα και πριν αυτή πέσει κάτω, να την αρπάζει ο άλλος και να τη ρίχνει εκείνος μετά, να πέφτει κάτω να κάνει γκελ, να την πιάνει ο άλλος και να την στέλνει πάλι πίσω. Σα να ακούς το μελάνι να χτυπάει τα ρήματα.-Τζακ, θα μείνω για λίγες μέρες στην Κλινική, όλοι μου φέρονται καλά. -Αλεν, είσαι τρελός φίλε μου.
Είναι σα να περιμένω κι εγώ την απάντηση, τον ταχυδρόμο της επόμενης σελίδας, με ένα ποίημα, ένα σχόλιο για το ποίημα, μερικές καυστικές κριτικές, αφορισμούς, δηλητηριώδη ευφυολογήματα. Αγάπη-κατά κάποιο τρόπο. Μόνο αγάπη.
Dear Jack :
All right, the manuscript arrived a few days ago, On the Road. Carl read it, I read it once, and [John Clellon] Holmes has it. I don’t see how it will ever be published, it’s so personal, it’s so full of sex language, so full of our local mythological references , I don’t know if it would make sense to any publisher – by make sense I mean, if you could follow what happened to what characters where…”
Allen Ginsberg,
This is to notify you and the rest of the whole lot what I think of you. Can you tell me even for instance …with all this talk about pocket book styles and the new trend in writing about drugs and sex why my On The Road written in 1951 wasn’t ever published?
Ενα σκούντημα, ενίοτε ταρακούνημα, και μερικές φορές τράβηγμα από το μπράτσο. “Άκουσα” και ένα χαστούκι. Πολλά χάδια όμως. Και εμείς απέναντι στους άλλους. Εμείς και η μεγάλη περιπέτεια. Κάθε τεχνική,καταδικασμένη από την αρχή. Και ένταση. Ένταση ακόμη και ανάμεσα στις παραγράφους- λογοτεχνικά εκρηκτικά υλικά τοποθετημένα σε χαρτί αλληλογραφίας. Τα ταξίδια στο Μεξικό, ο William Burroughs, το San Francisco, το New Jersey, ο Neal, οι γυναίκες,οι επιθυμίες,τα πάθη,οι εσωτερικές καταδύσεις-οι δυο τους, μόνο φίλοι (μπορεί ο Γκίνσπεργκ να ήταν ερωτευμένος με τον Κέρουακ αλλά χωρίς ανταπόκριση), οι δυο τους με πλήρη εξάρτηση της beat ιδιοσυγκρασίας τους και”γυμνοί” επίσης.
Ενας εξαιρετικός τρόπος, νομίζω εν τέλει, μια χρονομηχανή, τα Γράμματα από το 1944 ως το 1963 – για να τρυπώσεις στον κόσμο τους, πλαγίως, από μια διακλάδωση του δρόμου, από την μικρή φράση μιας επιστολής του Kerouac προς τον Lawrence Ferlinghetti (25 Μαϊου 1961) που έλεγε «Πέρασα ολόκληρες αυτές τις δυο τελευταίες μέρες συμπληρώνοντας παλιά γράμματα, βγάζοντάς τα από τους παλιούς φακέλλους, πιάνοντας τις σελίδες μαζί, ξεχωρίζοντάς τα,…εκατοντάδες παλιά γράμματα από τον Allen, τον Burroughs, τον Cassady, αρκετά για να σε κάνουν να κλάψεις για το νεανικό ενθουσιασμό και το πόσο ψυχροί έχουμε γίνει. Και η φήμη τα σκοτώνει όλα. Κάποια μέρα «Τα Γράμματα του Allen Ginsberg στον Jack Kerouac” θα κάνουν την Αμερική να δακρύσει».
…Aγαπητέ Άλεν, ξεκινώντας να γράφω το βράδυ της περασμένης Παρασκευής μεθυσμένος και τελειώνοντας σήμερα το πρωϊ νηφάλιος….,ακολουθεί ένα ψιλοχαζό γράμμα, και ο λόγος που δεν θα πετάξω έξω τα ανόητα μέρη είναι γιατί μπορεί να σε διασκεδάσουν …