Είχε αρχίσει να φυσάει και είχε δροσίσει κάπως προχτές, αφού καθάρισε και ο πολύς νοτιάς που ερχόταν από τη θάλασσα-με ένα γιαρμά, εγώ, στο μπαλκόνι (Vouliagmenation) και στην οθόνη Lollapalooza live (redbull tv) από το Chicago, my friend, με τρεις σκηνές και με ένα κλικ στην καθεμιά τους. Δεν είμαι της άποψης του «πού να τρέχεις τώρα;-ας το δούμε από το σπίτι καλύτερα» – καθόλου της άποψης αυτής, αλλά αφού δεν είμαστε στο Σικάγο (που είχα και πλάνο για τη συνέχεια, if you know what I mean) πήρα μια γεύση, μικρή γεύση, πλην όμως συμπαθητική.
Οι Metallica-διαπιστώσαμε όλοι-έπαιξαν σαν να ήταν όντα από άλλο πλανήτη, σαν τα ιερά τέρατα που είναι! Έχουν περάσει σε άλλη σφαίρα, σε αυτή που η τέχνη τους, η ενέργεια και η επιδεξιότητα έχουν ενωθεί σε ένα μοναδικό «Μέταλλο», σπάνιο και πολύτιμο, στην αιώνια εφηβεία του ροκ. Ποιο κολλαγόνο, φίλε της επιστήμης; Κανένα.
Gary Clark Jr
Πέτυχα επίσης και το χάρηκα ιδιαίτερα τον Gary Clark Jr, μπλουζίστα από τους εκλεκτούς, το νέο αίμα στην ηλεκτρική κιθάρα, μουσικό ειδικής κοπής. Του ανήκε η σκηνή, την κέρδισε από το πρώτο λεπτό που βγήκε – και πώς να μην πάει το μυαλό σου στον Χέντριξ στο Woodstock (το’ χω «βιώσει» αυτό το φεστιβάλ από τις επετείους του και τα αφιερώματα που έγραφα στα ΝΕΑ-σελίδες επί σελίδων). Μεγάλος μουσικός ο Gary Clark Jr (ο κόσμος φώναζε ρυθμικά, από κάτω το όνομά του ) μάλιστα στο Sonic Highways στο επεισόδιο του Austin, ο Dave Grohl του είχε αφιερώσει μεγάλο κομμάτι, διότι ξέρει ο άνθρωπος, ο Grohl, ξέρει και συνεχίζει στις highways του.
Perry Farrell
Είδα επίσης λίγο από τους Τwin Peaks, ορμητικά garage/punk παιδιά από το Σικάγο, τους DMA’s και τους Night Terrors of 1927– και οι δυο με σωστά lollapalooza vibes, οι τελευταίοι με μια δυναμική indie pop και ωραία κομμάτια, ανάμεσα σε πολλούς που έπαιξαν-από The war On Drugs ως Sir Paul McCartney-, θεούς και δαίμονες κάτω από το βλέμμα (και τη σκηνή) του «πατέρα» όλης αυτής της ιστορίας του Perry Farrell που είχε την ιδέα του Φεστιβάλ στις αρχές των 90ς και παραμένει ένας εξαιρετικός τύπος με φανταχτερά πουκάμισα.
Και κάποια στιγμή-εκεί μέσα στη χαρά της τρίτης μέρας «πέφτει» σήμα για καταιγίδες και έντονα καιρικά φαινόμενα. Μέχρι να πεις πχ ‘γιαρμά’, οι τύποι έχουν εκκενώσει τον χώρο, έχουν πληροφορήσει τον κόσμο για το που μπορεί να πάει για να προφυλαχτεί και μέσα σε μια ώρα, ο κόσμος έχει επιστρέψει και έχει ξεκινήσει πάλι το φεστιβάλ σαν να μην έγινε τίποτε… Μελαγχόλησα λίγο και έκανα σκέψεις που δεν θα ‘ θελα να κάνω, γιατί κι εδώ πάμε σε φεστιβάλ που εύχομαι (και προσεύχομαι) τα πιο «ακραία» φαινόμενα να είναι μερικές ψιχάλες δροσιάς.
