Ποια 80ς; φορέθηκαν πολύ. Ποια 70ς; δεν είναι για όλους. Και τα 60ς; λοιπόν τα 60ς είναι άλλη ιστορία, μια πολυσύνθετη υπόθεση αλληλοσυγκρουόμενων δυνάμεων και συνιστωστών και θα προτιμούσα να μην τα εμπλέξουμε εδώ. Αλλά τα 90ς…. τα 90ς επαναλαμβάνω, έχουν κάνει τη ντεμοντέ εμφάνισή τους, επιβεβλημένη αναφορά επί του παρόντος.
Και ως γνωστόν ροκάρουν.
Δεν επιστρέφει το Τwin Peaks και το X Files σε εχθρικό, εκτός τόπου και χρόνου, περιβάλλον. Ακούω τους Menace Beach και το καινούργιο τους και είναι σα να ξαναζώ τις εποχές που κόβαμε φωτογραφίες από τα περιοδικά για εικονογράφηση. Και όμως (όσο και να παίζει παιχνίδια το μυαλό (αυτό το μπρος–πίσω είναι ζαλιστικ
ό, αλλά αυτό έχουμε) έχει περάσει στον ιστό των τραγουδιών ένας ανανεωτικός αέρας πλούσιος σε μετα-indie pop ζωηρά στοιχεία.
Γιατί να πεις όχι σε ένα σχήμα που φλερτάρει με τους Pavement και τους My Bloody Valentine, έχει κόλλημα με το αμερικάνικο college rock, παίρνει το όνομά του από την κονσόλα της Νintendo (το Menace Beach game της), προκαλώντας με όλα αυτά αντήχηση στις γύρω παραλίες. Kαι ας είναι από το Leeds.
Super Transporterreum ? (το Ep τους-μερικούς μήνες μετά το πρώτο άλμπουμ τους Ratworld)-ό,τι πείτε. Με άλλα λόγια, εξ ακοής, καλογυμνασμένη, στιβαρή indie pop με μελωδικό drive και την απαραίτητη ηχητική ομίχλη που καλύπτει ατέλειες και καταργεί τελείες. Say hello…to the (menace) beach.
