Aν δεν είχε γίνει ταινία για τον Jaco Pastorius κάποιος θα έπρεπε να την κάνει. Σαν φόρο τιμής στον άνθρωπο που άλλαξε το μπάσο, για τη μουσική που δημιούργησε, για τη δύναμη που έχει η μουσική να μας κρατάει καρφωμένους σε σταθερή απογείωση-αξεπέραστη αξία.
Οι Νύχτες Πρεμιέρας έχουν παράδοση στα μουσικά ντοκιμαντέρ και το Jaco-the film κατατάσσεται αυτόματα στις επιτυχίες τους.
Πίσω από την κάμερα ‘δουλεύει’ η ίδια ομάδα που έφερε το βραβευμένο Searching for Sugarman (η Passion Pictures) με εμπνευστή και βασικό producer-man εδώ τον Robert Trujillo των Metallica, που προφανώς θα σκέφτηκε το ίδιο πράγμα πως για τον Jaco πρέπει να γίνει ταινία. Ίσως και όχι μόνο μία.
Μουσική ιδιοφυΐα, εκρηκτικό ταλέντο, δυνάμεις που δεν τον άφηναν να ησυχάσει, ψάχνοντας συνέχεια και όλο και βαθιά μέσα στην έμπνευση να ξεπεράσει τον εαυτό του, να πάει το πράγμα κάπου αλλού, μακριά, θεαματικά μακριά, ξεπερνώντας τα όρια του μπάσου, καταργώντας τα διαχωριστικά στα είδη της μουσικής (και πέρα από το fusion) ξαναφτιάχνοντας τον ήχο από την αρχή. Όλα αυτά και η κατάρα που φέρνουν μαζί τους.
Μπροστά από τ
ο φακό περνάνε και μιλάνε φίλτατοι σαν τον Flea, την Joni Mitchell, τον Wayne Shorter, τον Herbie Hancock, Sting, τον Bootsy Collins (θεός πάντα!), τον Carlos Santana και άλλους που έπαιξαν μαζί με τον Pastorius ή ‘κόλλησαν’ με το μπάσο και βέβαια υποκλύθηκαν στη διάνοια. Έχει ψαχνό στην οθόνη, έτσι όπως παρουσιάζεται η συνύπαρξή του και η ανταγωνιστική σχέση του με τον Joe Zawinul στους Weather Report αλλά πολύ περισσότερα λένε οι σκηνές που τον παρακολουθούμε να παίζει, σα να χτίζει το δικό του σύμπαν και να χάνεται μέσα σ αυτό. Τι τον οδηγούσε στη μουσική, τι δεν τον άφηνε να ησυχάσει, τι τον πήγαινε σε ύψη ή στην πιο άβολη θέση, βασανισμένο ψυχικά και λυτρωμένο και ελεύθερο ίσως μόνο μέσα από τους δρόμους που άνοιγε με το μπάσο του. “Τhe world’s greatest bass player”- ακόμη και μέσα στο μεγαλείο της η φράση έχει κάτι σκοτεινό (και ας ‘παίζει’ βασικά με τέσσερις χορδές).
Να τι λέει ο Flea για τον Jaco
