Τους συνά
ντησα πριν από λίγες μέρες με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ Miles to Walk, σε μια κομβική στιγμή της πορείας τους, πιστεύω, καθώς οι Starwound έχουν ήδη διανύσει μίλια στην μουσική και είναι έτοιμοι με καινούργια καύσιμα να συνεχίσουν για ακόμη μεγαλύτερες αποστάσεις.
Εξηγώ: είναι όλοι τους-και τα πέντε μέλη της μπάντας-μουσικοί ανήσυχοι, ψαγμένοι, έμπειροι και δυνατοί στην τέχνη τους. Επίσης τους αρέσουν διαφορετικά πράγματα και εμπνέονται από διαφορετικούς μουσικούς τόπους. Αυτό φτάνει στ΄αυτιά του ακροατή που «καλείται» να πάρει θέση. Σε μια εποχή όπου όλα σερβίρονται στο πιάτο με ετικέτες και ονόματα, καλείσαι να ακούσεις διαφορετικά.
Progressive rock cabaret music ίσως? Με “δικαίωμα” όμως, από τραγούδι σε τραγούδι, να επαναπροσδιορίζεται, αφήνοντας άπλετους χώρους στη φωνή και στον στίχο. Τα τραγούδια τους μιλάνε για καθημερινούς ήρωες της μεγάλης κρίσης, για επιζώντες, για ανθρώπους στα όρια, για αδιέξοδα και, κάπως όπως εκείνα της παλιάς αμερικάνικης folk/blues/jazz ( J.B. Lenoir, Tax Paying Blues/ Lee Dorsey, Gotta Find A Job …) αφηγούνται ιστορίες.
It’s morning and he’s lying on his brand new bed /But there’s no roof above his head
It’s just another day he has to walk around/He wishes for a meal to be found
He finds the right place and waits in the line/Thinks ‘bout the days when he was fine
The line is huge, he has a doubt he’ll have his share/To starve again would be unfair (από το The Day of Raymond Ray)
Το πιάνο-αφηγητής του Πέτρου Μπούρα παίζει ρόλο καθοριστικό και πλούσιο με το κλασικό ύφος της τέχνης του, με τις «εικόνες» κινηματογραφικής μουσικής που φέρνει και την μουσική εμπειρία, μεταξύ άλλων, πολλών εμφανίσεων με κλασικά σύνολα, ατομικά ρεσιτάλ, σε ένα πρότζεκτ-εδώ-με ξεχωριστές ευαισθησίες. Σε αυτό το σημείο, ουσιαστική και καταλυτική η ματιά του Φίλιππου Γρηγόρη Σουγκλέ (κιθάρα, μπάσο, κλαρινέτο) που οι περιπέτειες των ήχων τον αφορούν και μέσα από την εθνομουσικολογική έρευνα (διαβάζω στο βιογραφικό ότι επίσης συμμετέχει σε ανατυπώσεις σε βινύλιο μουσικής απ’ την ιδιαίτερη πατρίδα του την Ήπειρο, σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο).
Ο Γιάννης Σταυρόπουλος (μπάσο, κιθάρα) με progressive, rock ακούσματα και όχι μόνο, προφανώς και με την ανεκτίμητη ακρίβεια της επιστήμης του (εργάζεται ως νευρολόγος στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών και είναι διδάκτορας της ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών) έχει σημαντικό ρόλο στο δυναμισμό που
τους χαρακτηρίζει.
Είπαμε, είναι μια μπάντα που κρύβει πολλά.
Ο Ηλίας Καραχάλιος στα ντραμς, κεντρική φιγούρα της drum σκηνής στα μέρη μας (έχει παίξει με Biotech, Άμμος, Nicotine Stain και Petulla Russ) μεταξύ άλλων πολλών δραστηριοτήτων, ενώ η Κωνσταντίνα Σταυροπούλου (φωνή/στίχος) είναι εκείνη που βάζει πιο έντονα από όλους την θεατρική σφραγίδα στην μπάντα, έχοντας κάνει τα δικά της σημαντικά μίλια στο θέατρο και στην ερμηνεία-τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Και τίποτε δεν θα «δούλευε» αν δεν υπήρχαν τα σημεία επαφής, το πάθος τους για την περιπέτεια και την αναζήτηση (τσεκαρισμένα αυτά) η πραγματικότητα και η υπέρβαση που επιδιώκουν με τη μουσική τους. Ο ήχος τους, λοιπόν, ταξίδεψε ήδη ως την Αμερική, εκτιμήθηκε δεόντως και το master του δίσκου έγινε στο Κολοράντο από τον David Glasser, αυθεντία στη φολκ, στα μπλουζ και στη διαχρονικότητά τους.
