Απάντηση προς όλους, όλες και … ολάκια (συν-ολάκια), που είχαν μείνει να βλέπουν μόνο την πλακίτσα και δεν διάβαζαν πέρα από τη μύτη τους. Ταραντίνο ίσον Σινεμά και οι Μισητοί (του) Οκτώ όχι μόνο φτάνουν να το πουν αυτό, αλλά και περισσεύουν. Κουέντιν σολάρει.
Πέφτουν οι τίτλοι τέλους με την τραγουδάρα του Roy Orbison, There won’t be many coming home και μένεις μετεωράκι του στιλ: τι είδα τώρα?!
Καταραμένη χιονοθύελλα, λοιπόν, και τέτοιος καιρός δε σε βγάζει ως το Red Rock που να έχεις θείο τον Σκορτσέζε. Και μια και δυό κι οκτώ, γουέστερν στήνεται που εξελίσσεται σε “who’ s done it” με όρους Όριαν Εξπρές και κριτική πολιτική ψιλό γαζί.
Ο Κουέντιν συνεχίζει ξεκάθαρα εδώ να παίρνει θέση απέναντι στην Αμερικάνικη Ιστορία και στον παραλογισμό της κοινωνίας μας, όπου το ψέμα είναι δεδομένο πριν καν ανοίξει στόμα να μιλάει. Κανείς δεν είναι αυτό που λέει ότι είναι και ακόμη και οι αποκαλύψεις ανατρέπονται με ένα βλέμμα στο φόντο ή μια γκροτέσκα Ταραντινική κόκκινη πιρουέτα.
Αξεπέραστος στο μπλα-μπλα και στις ατάκες που πέφτουν χιονισμένες, ο Κουέντιν βάζει φωτιά στο παγωμένο τοπίο με σουρεάλ σλάλομ υψηλής τεχνικής, καθώς η δράση μεταφέρεται από τα λόγια στις πράξεις και στις αγαπημένες καρτουνίστικες αιματοβαμμένες, χασαπο-σκηνές. Όλα μελετημένα σοφά και συνετά.
Κυνηγός κεφαλών ο Kurt Russell της “σχολής” που οδηγεί αλυσοδεμένο το θύμα του (την Jennifer Jason Leigh συγκεκριμένα) στην κρεμάλα, κυνηγός κεφαλών και o Samuel Jackson που προτιμά να τελειώνει τις δουλειές επι τόπου, βρίσκουν καταφύγιο ώσπου να περάσει η καταιγίδα στο σαλούν/μπεντ εντ μπρέκφαστ ας πούμε, της Μίνι. Την Μίνι δεν την βρίσκουν εκεί, αλλά πετυχαίνουν άλλη παρέα, εκλεκτή, ως φαίνεται και αρχίζει ένα Reservoir Dogs πανηγύρι-με διαλείμματα για ζεστό καφέ. Στο μεταξύ, δεν κλείνει και καλά η πόρτα και πρέπει καθένας, μπαινοβγαίνοντας, να την καρφώνει. Starting to see pictures, ain’t ya?
Σε αυτή την παρέα, που έχει, όπως καταλαβαίνετε, τα θέματά της, καθώς αυτά βγαίνουν στη φόρα, στρώνει χαλί μουσικό, ο δάσκαλος ο ίδιος, ο σινιόρε Ένιο Μορικόνε, που, λες και είναι στο κόλπο κι αυτός, αντί ‘για σπαγγέτι’ μαγειρεύει μουσικές αγωνίας και σασπένς για οκτώ νοματαίους και μερικούς απρόσκλητους επισκέπτες.
Κακοί εναντίον κακών και κάποιων άτυχων που βρέθηκαν στο δρόμο. Μοιάζει με το σκηνικό που ζούμε κι εμείς εδώ με ωμό Ταραντινικό τρόπο, έτσι όπως βρεθήκαμε στο μενού, μεζεδάκι στο τραπέζι των μεγάλων. Αλυσοδεμένοι με μια ξεκούρδιστη κιθάρα στη μέση του πουθενά.
Είναι η 8η ταινία του Ταραντίνο-στο λέει από την αρχή αυτό-σπέσιαλ φτιαγμένη για φανατικούς Ταραντινικούς, για αρνητές του (η απάντηση που λέγαμε στην αρχή) και για πιστούς φίλους του σινεμά. Απλά εμείς οι πρώτοι την απολαμβάνουμε καλύτερα.
