Χαίρε Καίσαρ! Χαίρε Joel, Χαίρε Ethan Coen – οι σινεφίλ σας χαιρετούν, που για μια ακόμη φορά είδαν το φως το αληθινό. Προσκηνώ και πιστεύω. Η Πίστις σώζει. Και Μέγας είσαι Κύριε! Ο George Clooney (ο σταρ Baird Whitlock της ταινίας) με σανδάλι και χλαμύδα στην μετα-κωμωδία της χρονιάς. Ωδή στο παλιό Χόλιγουντ. Και viva il comunismo e la libertà.
Η ταινία με τις πολλές ταινίες μέσα της και τα ‘αχ-βαχ’ βάσανα των μεγάλων στούντιο, στα αμερικάνικα 50ς, τότε που κυνηγούσαν μάγισσες ψυχρο-πολεμικές, κομμουνιστές, κουτσομπόλες και ζωηρές στάρλετ στον καθημερινό μόχθο της παραγωγής ονείρων.
Όλα είναι παραμύθι, make believe και το Κεφάλαιο σε κόντρα ρόλο με τα απανταχού Capitol μεγαλο-στούντιο της βιομηχανίας.
Ετσι λοιπόν, εκεί που οι Ρωμαίοι (Hail, Ceasar!) αγναντεύουν την Επτάλοφο, σε ένα διάλειμμα συγκεκριμένα για να φρεσκάρει ο ηθοποιός τα λόγια του, τελείται απαγωγή (φοβού τους κομπάρσους) του πρωταγωνιστή. Αφελής όσον και κάπως γελοίος με το σανδάλι και την χλαμύδα throughout the whole movie, ο Clooney/Whitlock ξυπνά σε καλοκαιρινή σεζλόνγκ εν μέσω κομμουνιστών, θεωρητικών και αιωνίως ρηγμένων στην αλυσίδα της παραγωγής, σεναρι
ογράφων.
Σκηνή των σκηνών, εκεί που «πεφωτισμένος» πλέον, μεταφέρει το «μήνυμα» και αναλύει το μέγα θέμα στον άνθρωπο για όλες τις δουλειές και αίροντα τας αμαρτίες του Χόλιγουντ, τον κεντρικό ήρωας της ταινίας Eddie Mannix (o ακόμη μια φορά απίθανος Josh Brolin), ο οποίος παρακολουθεί την ανάλυση με κάμποσα «αχά» και «αχά» του στιλ «σε κατανοώ, συνέχισε», φτιάχνεται και του αστράφτει το χαστούκι.
Σε τι κόσμο ζούμε, brothers? Σ’ αυτόν του ‘ό,τι πει το αφεντικό’; Το αφεντικό/ο producer στη συνέχεια επιθυμεί τον καουμπόη Hobie Doyle (αποκάλυψη ο πιτσιρικάς Alden Ehrenreich) στα σαλόνια και σε μια ρομαντική ταινία για να ρίξει εκεί το λάσο της γοητείας του. Τα καλύτερα παιδιά, άλλωστε, από γουέστερν βγήκαν και ο φίνος ευγενικός τρόπος του σκηνοθέτη (κλαίω Ralph Fiennes!) θα βοηθήσει τα μάλα.
Οι ηθοποιοί των Coen το απολαμβάνουν και οι σκηνοθέτες το απογειώνουν. Τhe story behind the stories στο Hail, Ceasar. Kαι ακόμη δεν έχεις δει τίποτε. 
Στην κριτική τού …δεν είναι τόσο «Κοέν» η ταινία, θα απαντήσω άλλη φορά, με κάτι του τύπου: τι εστί Coen, εντέλει,- Joel, Ethan και -why not?-Leonard?
Οι brothers ‘κεντάνε’ στην πιο αστραφτερά αριστερή σάτιρα της βιομηχανίας του θεάματος, μια ταινία σαν τα κρύα τα νερά – θεά η Scarlet / μια Esther Williams γοργόνα, cult σε σημείο χωρίς επιστροφή η Tilda Swinton και βάλε – στο – ριπλέι τον Channing Tatum ναυτάκι, από το μιούζικαλ ως στο υποβρύχιο. Και ο Eddie Mannix μέσα σε όλα αυτά, να προσπαθεί να κόψει το τσιγάρο.Με βαθειά πίστη και μύχια διλήμματα.
