Ένας φίλος έλεγε ότι το τελευταίο μέρος που έχεις να φοβάσαι είναι το νεκροτομείο, γιατί εκεί είναι πολύ ήσυχα τα πράγματα, δεν αλλάζει κανείς ούτε πλευρό. Η άλλη απάντηση είναι: ναι- μ’αυτό το πλευρό να κοιμάσαι.
Το El Cuerpo η ταινία του Oriol Paulo έρχεται να υποστηρίξει την δεύτερη άποψη με συνεχείς ανατροπές και στοιχεία που βγαίνουν στο φως μέσα στην σκοτεινή νύχτα.
Η αρχή μάλιστα είναι καραμπινάτη και σε ‘παγώνει’ στη θέση σου, από το πρώτο πλάνο και τις πρώτες πληροφορίες που αποκαλύπτει σιγά σιγά και λέει στο θεατή: μπαγάσα (cult προσφώνηση) τα μάτια σου δεκατέσσερα! Που, αν είχες δει την προηγούμενη ταινία που συν-υπέγραφε σεναριακά ο Paulo, “Τα Μάτια της Τζούλια”, θα ήσουν προετοιμασμένος. Ένας άνθρωπος τρέχει αλαφιασμένος στο άγριο δάσος με ένα φακό στα χέρια και βγαίνοντας στο δρόμο τον χτυπάει αυτοκίνητο. Ο άνθρωπος όπως μαθαίνουμε αμέσως μετά, είναι ο φύλακας του νεκροτομείου.
Κινηματογραφικά λοιπόν οι Ισπανοί έχουν χωριστεί στα δύο, τύπου el classico, απ’ τη μια οι πολυχρωμίες και τα σουρεάλ μπλα-μπλα του Αλμοδοβάρ, από την άλλη ο περίφημος Ισπανικός Τρόμος, σκοτεινός, κοφτερός, αγέρωχος. Σχολή.
Το El Cuerpo (To Σώμα) προσφέρει πολλά στο είδος, ψυχή τε και σώματι, και παίζει με δεξιοτεχνία ανάμεσα στον μεταφυσικό τρόμο και στο Χιτσκοκικό (και ανάλογα στιλιζαρισμένο) μυστήριο, στο τι συμβαίνει, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Βρέχει στο μεταξύ πολύ, αστράφτει και βροντάει και οι νύχτες είναι υγρές και επικίνδυνες. Δες το.
