Ήταν μια πραγματικά h
eavy μέρα χτες και θα το είχα βάρος στην συνείδησή μου, αν δεν μετέφερα βαριά και σταράτα εντυπώσεις για την διαπρεπώς βαρύνουσα νέα κυκλοφορία των The Heavy που αν και Βρετανοί παίζουν σαν Αμερικάνοι – το λέω για να καταλαβαίνουν κάποιοι αγαπημένοι μου φίλοι – και θα το έλεγα αυτό και για τους Βeatles και για τους Stones και για τον Weller και για τους Led Zeppelin … όσο κι αν αυτή η παρατήρηση μου δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο βάρος (backspace & delete παρακαλώ), το Hurt & the Merciless είναι φορτωμένο με όλα τα στοιχεία που αν μια μπάντα μπορεί και διαχειρίζεται σωστά, μπαίνει στην pub και όλοι την κερνάνε.
Cheers λοιπόν για τους Heavy. Με το soul/garage rock τους, που ρολάρει με στιλ σε funk στροφές και δροσίζει vintage συλλαβές, σαν σε ψυχεδελικό ραντεβού όπου ο Robert Plant έχει μεταφυσική επαφή με τον James Brown. Και δεν είναι όλα προβλέψιμα αν τυχόν βιαστεί κανείς να πάρει θέση.
Κάθε κομμάτι έχει το δικό του διακριτικό άρωμα-το Nobody’s Hero με τα πνευστά του, το Apology με το βρώμικο 70ς disco/funk του, το Miss California με τη συμπαγή μελαγχολία του, το Goodbye Baby με την ψυχή μιας τύπου Seal μπαλάντας που τα heavy χαρακτηριστικά την αναδεικνύουν στη στιγμή.
Το Hurt & The Merciless κυκλοφορεί στα καλά δισκοπωλεία και στις μουσικές πιάτσες γενικώς. Το είπα κι έφυγε εκείνο το βάρος.
