Τι υπέροχη βελούδινη μπάντα! Πόσο φανταστικά έχουν διασχίσει τον χρόνο! Τι βραδιά χτες στη Στέγη!
Ο Stuart Staples φορούσε ένα μικρό κόκκινο λουλούδι στο πέτο του σακακιού του που μου φάνηκε σαν γαρύφαλ
λο στην αρχή αλλά δεν ήταν, μάλλον ήταν μια μικρή κόκκινη ντάλια. Τραγουδούσε με κλειστά μάτια την περισσότερη ώρα, έδειχνε βυθισμένος στην τέχνη του αλλά γλυκά κι αδιόρατα δεμένος με το κοινό και όταν κρατούσε στην αγκαλιά του την κιθάρα και όταν τραγουδούσε με το χέρι στην τσέπη.
Οι Tindersticks, αν δεν ήταν συγκρότημα (εκείνο το συγκρότημα που ξεκινούσε σαν μια από τις πολλές indie μπάντες στο Νότινγχαμ της Βρετανίας στις αρχές των 90ς τότε που κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει) θα ήταν ποίημα. Του οποίου ποιήματος, η πιο…τελευταία στροφή-το άλμπουμ τους The Waiting Room-αποκαλύπτεται ένας από τους πιο όμορφους τόπους της διαδρομής.
Και από εκεί, από την Κεντρική Σκηνή της Στέγης, ιδανικά καθώς κάθε τι στη μουσική τους προσφερόταν πολύτιμο και μυσταγωγικό, με πήγαν στα βάθη των τραγουδιών τους, γύρω από Lynch-ικούς κόσμους και Cohen-ικές περιοχές, με τον Staples και την παρέα να διακινούν συναίσθημα απλόχερα αλλά και λιτά. Να που συμβαίνουν κι αυτά.
Full house, ποτά (ευγενική προσφορά των χορηγών), Mάιος. Κόσμος έξω. Συναντήσεις. Βινύλια σε τσάντες. Το Joshua Tree. Η Ρώμη. Ο δρόμος προς τη θάλασσα. Η μπάντα στο We are dreamers! Να μη χανόμαστε.
