Space The Final Frontier και these are the voyages of the starship Enterprise – τα ταξίδια του Enterprise είχαν ξεκινήσει για μένα πολύ νωρίς και το final frontier είχε οδό και αριθμό και μια καταπράσινη αυλή στο Αιγάλεω. Οπότε διεκδικώ αναγνώριση ανάμεσα στους πρώτους φανατικούς trekkies.
Για το Star Trek έκανα την πρώτη ‘κοπάνα’ στο σχολείο και με μια καταφανώς εχθρική κίνηση από σύστημα ηθικών αξιών άγνωστου ως σήμερα σε μένα πλανήτη, συμμαθήτρια με κάρφωσε στην δασκάλα (όπως ο Captain Kirk είχα κι εγώ δείξει εμπιστοσύνη σε λάθος πρόσωπο – ναι, την πατήσαμε Captain).
Aπόλυτα λογικό λοιπόν και highly logical, Captain, που είδα το Star Trek Beyond με μεγάλη συγκίνηση ώσπου και δάκρυσα λίγο, εκεί που ο Ζachary Quinto (Spock) «αποχαιρετούσε» τον Leonard Nimoy – Spock αλλά και με τον Jim Kirk του Chris Pine έτσι όπως ο Pine είχε μελετήσει τον Kirk του William Shatner και με το δίδυμο Dr ΜcCoy – Mr. Spock (Karl Urban – Zachary Quinto) στην διαπλανητική τους κόντρα, άθικτη από τα ορίτζιναλ επεισόδια με τις φελιζόλ κατασκευές των σκηνικών ως τα hi tech φουτουριστικο-σουρεάλ σχέδια τoυ Βeyond.
Mε άλλα λόγια και επί του Βeyond συγκεκριμένα λίγο περισσότερος διάλογος και αλληλεπίδραση χαρακτήρων με λιγότερα αστρ
ονομικά κυνηγητά όσο θεαματικά κι αν ήταν-ίσως να είχε στείλει ακόμη πιο μακρυά το Enterprise, το οποίο ως διαστημόπλοιο, στην ταινία έπαθε (spoiler alert) μεγάλη ζημιά.
Άλλου τύπου ‘ζημιά’, απογειωτική, η διαστημική επιλογή του Sabotage των Beastie Boys να παίζει ουσιαστικό ρόλο στο Beyond, μια ακόμη φορά δηλαδή που οι Beasties εμπλέκονται σε Star Trek περιπέτεια (παραγωγής JJ Abrams), δηλωμένοι και μέσα από τα τραγούδια τους φαν.
Άλλωστε το Star Trek από την αρχή του είχε ρυθμό, ταχύτητα, χιούμορ και ουσία – επιστημονική φαντασία ήταν και όχι κανένα αργόσυρτο fantasy με φωτεινά σπαθιά. Αν θέλετε τη γνώμη μου.
Επιστημονική φαντασία και όχι μόνο αυτό. Η ορίτζιναλ πρώτη σειρά των 60ς με Kirk, o Spock, McCoy, Uhura, Scott, Sulu, ξεκινώντας από την αμερικάνικη τηλεόραση, περνούσε μηνύματα για ένα κόσμο με δημοκρατικές αξίες, κατά των διακρίσεων, ανοιχτό στην διαφορετικότητα και στην άποψη του άλλου, στην ειρηνική αποστολή του «να συναντήσει καινούργιους κόσμους και να βρει νέους πολιτισμούς». Ε ναι. Και αν ισχύει η είδηση ότι επιστρέφει Star Trek νέα τηλεοπτική σειρά – βασισμένη σε εκείνη την πρώτη-έχω να πω: πάνω στην ώρα.
Και ήμουν λοιπόν εγώ ο Kirk. Στην αυλή του Αιγάλεω όπου πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, εκεί ανάμεσα στις τριανταφυλλιές και το πιο εντυπωσιακό, ευωδιαστό γιασεμί, είχαμε φτιάξει το δικό μας Enterprise.
Η προϋπόθεση για να μπεις στο παιχνίδι ήταν βέβαια να είχες δει το επεισόδιο πο
υ είχε παιχτεί στην τηλεόραση. Αν δεν το είχες δει, υπήρχε μια σχετική γκρίνια, αλλά τι να κάναμε, χρειαζόμασταν πλήρωμα, έπαιζες αλλά ήσουν υποχρεωμένος να ακούς οδηγίες. Αρκετές φορές αυτοσχεδιάζαμε γιατί δεν μπορούσαμε να τα θυμόμαστε όλα όσα βλέπαμε – θυμόμασταν πολλά, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν υπήρχε ριπλέι – και νομίζω ότι είχαμε παίξει όλα τα επεισόδια, ακόμη και εκείνο που πραγματικά με είχε τρομάξει, με τους μισο-μαύρους μισο-άσπρους εξωγήινους.
Πολύ πετυχημένα ήταν τα κοστούμια μας. Στα καλύτερά μας φορούσαμε παντελονάκια μέσα από μπότες (αργότερα εκτίμησα τα εντυπωσιακά μίνι της Uhura) και είχαμε καρφιτσωμένο το σήμα του Αστρόστολου στο πέτο- ένα χαρτί περίτεχνα ζω
γραφισμένο.
Πετούσε η ομάδα. Κι εγώ σταθερά, στην κεντρική θέση της αυλής που έβλεπε δρόμο, αλλά εμείς εκεί ‘βλέπαμε’ οθόνη, πλανήτες, γαλαξίες, αστρικά συστήματα, παράξενα πλάσματα που ήθελαν να επικοινωνήσουν με το Enterprise της οδού Ατταλείας για να καθορίσουμε στη συνέχεια αναλόγως την πορεία μας.
Αγόρασα βιβλία, την εγκυκλοπαίδεια του Star Trek, συνάντησα–τι συγκίνηση! – τους Έλληνες φαν του Star Trek στα Γλυκά Νερά – εκεί κράτησα για πρώτη φορά φέιζερ στα χέρια μου – και γνώρισα τον εξαιρετικό συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Κωνσταντίνο Ρωμοσιό.
Πήγα σε εκθέσεις και συναντήσεις Star Trek στο Λονδίνο, στο Άμστερνταμ, στο Σούνιο, φωτογραφήθηκα να διακτινίζομαι-thank you Montgomery Scotty! -έ
φτασε η χάρη μου ως το Lone Pine της Καλιφόρνιας όπου γυρίζονταν επεισόδια Star Trek γιατί ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να σε βγάλει ο δρόμος (και είναι κάτι που έχω μάθει από το Star Trek αυτό).
Σε convention, αυτά τα περίφημα συνέδρια Star Trek, δεν έχω πάει. Ούτε θέλω ιδιαίτερα να πάω. Ίσως, σκέφτομαι, επειδή το Star Trek για μένα είναι κάτι περισσότερο από γκάτζετς και γλώσσα των Κλίνγκον. Που καλό θα ήταν να ήξερα δυο κουβέντες γιατι η επικοινωνία ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, αλλά μού φτάνει που έχω δίπλα μου έναν Κirk για να ταξιδεύουμε μαζί ως τα final frontiers χωρίς και να εγκαταλείπω την αποστολή που έχω ταχθεί να διοθρώνω πάντα όσους αποκαλούν τον Spock “Nτόκτορ” μπερδεύοντάς τον κλασικά με τον παιδοψυχολόγο. Το παραδέχομαι κανείς δεν είναι τέλειος.
