jaques Morelenbaum (photo by Spiros Katopodis)
Δες τη σκηνή: Τα χέρια του είναι σα να μην ακουμπάνε καθόλου στο τσέλλο αλλά περισσότερο σα να χαϊδεύουν την αύρα του και αυτό να παίζει βραζιλιάνικη τζαζ με έναν τρόπο που έχει τις ρίζες του φαντάζομαι, στις γειτονιές του Ρίο Ντε Τζανέιρο, στις κρυφές γραφές της bossa nova, στα δάση του Αμαζονίου, στους κόκκους της άμμου της Ιπανίμα, κάπου εκεί σε αυτά ανάμεσα. Όλα βέβαια ήταν μαγικά εκείνο το βράδυ στο μικρό θέατρο του χωριού Βώλαξ στην Τήνο.
Tinos Jazz Festival. Φέτος βουτηγμένο σε άρωμα Βραζιλίας.
Τον Jaques Morelenbaum τον είχα γνωρίσει μια μέρα νωρίτερα. Στο λιμάνι, μόλις είχαμε κατέβει από το πλοίο, μας σύστησε η Μιράντα Βερούλη, η βραζιλιάνικη φωνή στην Ελλάδα, πάνω ακριβώς στην «γέφυρα» Τήνος – Ρίο (Kυκλάδες/Μπραζίλ) που είχε ήδη στηθεί από το θέμα του Φεστιβάλ, αυτό: Tinos Loves Rio.
Στέκομαι λοιπόν μπροστά στον μεγάλο κύριο της βραζιλιάνικης μουσικής (και καλλιτεχνικό διευθυντή του Tinos Jazz Festival για αυτή τη χρονιά), στο φωτεινό του χαμόγελο με φόντο το μπλε της θάλασσας, καθώς κύματα μουσικής βραζιλιάνικης προέλευσης με την χαρακτηριστική ευγένεια της προσωπικότητάς του «σκάνε» στην Κυκλαδίτικη πρώτη χειραψία μας. “Χρωστάω” τη γνωριμία στον Θωμά Αλβέρτη- ψυχή του Φεστιβάλ και των βραζιλιάνικων εμπνεύσεων του, Τήνιο μουσικό της τζαζ και οραματιστή, με το b-jazz ‘όχημά’ του, πολλών τζαζ περιπετειών ακόμη.
Ο Morelenbaum είναι από εκείνους τους ανθρώπους που από μέσα τους αναβλύζει μουσική και οι σκέψεις τους χορεύουν με ρυθμούς. Και είναι σα να έχω απέναντί μου, τεράστιο κομμάτι της Βραζιλιάνικης μουσικής με μια μεγάλη χορταστική international δόση. Διεθνούς φήμης καλλιτέχνης από εποχές που οι μουσικές δημιουργούσαν κινήματα, φιλοσοφίες και τρόπους ζωής. Ισως προκαλούν ακόμη προσωπικές επαναστάσεις και μάλλον σίγουρα το κάνουν.
Μου θυμίζει την προηγούμενη φορά που είχε παίξει στην Αθήνα-με τον Ryuichi Sakamoto ήταν. Στο Ηρώδειο. Έχει την βραδιά πολύ ζωντανή στο μυαλό του. Αλλά δεν κοιτάει πίσω νοσταλγικά, φορτώνει μουσικές και συνεχίζει. Έχει, λέει, να δώσει συναυλίες στην Ιταλία, σε θέατρα που εμφανίζεται για πρώτη φορά. Αυτό θέλει να κάνει στο εξής, να πηγαίνει με τη μουσική του σε καινούργια μέρη. Σκέφτομαι ότι πολλοί θα ήθελαν να βρεθούν σε μέρη που έχει ήδη βρεθεί _και αφήσει το στίγμα του _ εκείνος. Εννοώ και τόπους και συνεργασίες με «άγιους» των ήχων… Antonio Carlos Jobim, Caetano Veloso, Gal Costa, Gilberto Gil… Ryuichi Sakamoto, David Byrne, Sting, Cesaria Evora…και σταματάω γιατί κινδυνεύω να γίνω κατάλογος.
Χαίρεται κάθε στιγμή της φιλοξενίας του στο νησί, απαντάει με χιούμορ και στις πιο «τρελές» παρατηρήσεις του στιλ ‘νομίζω θα ήσασταν καλύτερος στα ντραμς’-ξαφνιάστηκε, γέλασε, «-ίσως» είπε και συνέχισε να απολαμβάνει τις εξαιρετικές νοστιμιές και μεζέδες που είχαν σερβιριστεί στην ταβέρνα ‘Ο Ρόκος’ δίπλα στο θεατράκι, στον Βώλακα, το χωριό που μοιάζει με σκηνικό του Lone Ranger ή σαν τίποτε γίγαντες να έπαιζαν βόλους και να τους ξέχασαν παρατημένους εκεί πριν πάνε στον Βόλο και αρχίσουν να πίνουν τσίπουρα. Το οποίο τσίπουρο δεν στερηθήκαμε στην Τήνο της τζαζ, κάθε άλλο.
Spiros Manesis, Andreas Polyzogopoulos, Miranda Verouli, Jaques Morelenbaum, Petros Klampanis, Petros Kourtis (photo Spiros Katopodis)
Θυμήθηκα στο μεταξύ ότι τον senhor Morelenbaum τον είχα δει και τον περασμένο χειμώνα στο Half Note σε μια εμφάνιση-έκπληξη μαζί με την αγαπημένη Miranda Verouli και τους σούπερ μουσικούς της μπάντας – σαν μια νότα (τότε) εισαγωγική στο κυρίως μενού της συναυλίας στην Τήνο.
Κι εδώ είμαστε. Στην μαγική βραδιά που ζήσαμε! Με μουσικές που θα έλειωναν ως και τις πέτρες του χωριού, αν δεν είχαν τόσες αποστάσεις να διανύσουν, πάνω-κάτω τα ημισφαίρια και Brazil for ever, ονειρεμένος προορισμός και σταθερή έμπνευση, που είναι και μέσα στην τρέλα, αυτές τις μέρες, των Ολυμπιακών.
Και πώς λειτουργούν όλα μαεστρικά! Αφού οι μουσικοί είναι ένας κι ένας. Κοσμοπολίτες και τζαζ-διαβόλια. Ο Πέτρος Κλαμπάνης να ‘καταθέτει’ σύνθεση από το BΡΑΖiΛ του με φουλ κοντραμπάσο βιρτουοζιτέ και μεσογειακό ταμπεραμέντο με νεοϋορκέζικη φινέτσα αυθεντική.
Ο Σπύρος Μάνεσης να μας «πετάει» ως το δικό του «’Αμστερνταμ» και τα πλήκτρα να χορεύουν στα κανάλια του κάνοντας και τα τζιτζίκια της νύχτας να κουλάρουν. Ο Αντρέας Πολυζωγόπουλος να «ζωντανεύει» στη σκηνή πνεύματα και θαύματα και αόρατες παρουσίες στην μεταφυσική (και δεν υπερβάλω) στιγμή της βραδιάς με τη σύνθεσή του «Μπάρμπας» και _κλασικά_με την τρομπέτα του. Ωραία πράγματα στο νησί. Και συγκλονιστικά κρουστά- έξοχος όπως πάντα Πέτρος Κούρτης και Μιράντα Βερούλη η φωνή, η δική μας Βραζιλιάνικη παρουσία.
Τζαζ συνάντηση σα να έχουν συγχρονιστεί μυστήριοι πλανήτες εκεί πάνω σε αυτό τον παράξενα γοητευτικό τόπο. Και το’ ξερα ότι κάπως έτσι θα γινόταν.
Μετά από λίγες μέρες θα ερχόταν στο νησί για να τραγουδήσει η μεγάλη αγάπη του Jaques η γυναίκα του η Paola Morelenbaum, από τις πιο αγαπητές φωνές της bossa nova. Δεν την πρόλαβα, έπρεπε να φύγω. Έπαιξε στα Λουτρά και ήταν εξαιρετική, έμαθα. Κι εγώ λέω ότι θα επιστρέψουν, όλα…Τζαζ, Κυκλάδες, μουσικές, θάλασσες, ταξίδια, Ιπανίμα, Κολυμπήθρα…. έτσι όπως δημιουργούν ασταμάτητα ρεύματα επικοινωνίας.
