Είναι μια ταινία, μια ταινία δρόμου ίσως, που δεν την βλέπεις, δεν προβάλλεται κάπου παρά μόνο μέσα σου, την νοιώθεις όμως, το σενάριο κυλάει, τους διάλογους τους «ακούς», τους εσωτερικούς μονολόγους το ίδιο, τα νοήματα, τις σκηνές, τα τοπία της, τις συγκρούσεις της, την πλοκή και τις ανατροπές, ξημέρωμα και σούρουπο – δεν τα βλέπεις αλλά είναι σα να προβάλλονται μπροστά στα μάτια σου.
Σε αυτό το σημείο, γκρο-πλαν στο κορίτσι: είναι η Kid Moxie στο καινούργιο έργο της, Perfect Shadow. Κυκλοφόρησε πριν από λίγο και συνεχίζει να ρίχνει perfect shadows ενώ έχουν ήδη αρχίσει να μικραίνουν οι μέρες, τέλειες σκιές κινηματογραφικής ποπ. Φουτουριστικές “εικόνες” με ονειρικές φλασμπάκ παρεμβολές, συνθετικοί ήχοι σαν από σελίδες του William Gibson, εκεί σημείο που διασταυρώνονται με τις σκηνές του αγαπημένου της-και αγαπημένου μας-David Lynch. Θυμίζω εδώ και την προηγούμενη συνεργασία της με Angelo Badalamenti (των Lynch-ικών soundtracks).
Στο στούντιο μαζί με τον Gaslamp Killer – τα ψυχεδελικά beats του, ξεκινώντας από την ακαταμάχητη underground σκηνή του L.A, διαπρέπουν παντού. Συνεργάζονται και επικοινωνούν στο Perfect Shadow – το ομώνυμο κομμάτι, καθηλωτικά ονειρικό, σκληρό, επιβλητικό επεισόδιο συναισθηματικής φόρτισης και κινηματογραφικής electronica. Μόλις πριν από λίγες μέρες ο Gaslamp Killer κυκλοφόρησε το δικό του καινούργιο άλμπουμ (Instrumentalepathy) – μεταφέρω εντυπώσεις οσονούπω. Τέτοια καλά νέα έχω. Όπως και–δες!- αποκλειστικές εικόνες από Moxie και Gaslamp στο στούντιο στην ηχογράφηση του Perfect Shadow.
Από το Λος Άντζελες, άλλωστε, που είναι η βάση της ως την Ελλάδα όπου γεννήθηκε και δεν
σταματάει να επιστρέφει, η Κid Moxie – Ελενα Χαρμπίλα-εμπνέεται από το φως και φτιάχνει τις «τέλειες σκιές» του. Σκοτεινό- και με ένα δικό του τρόπο «φωτισμένο»- μυστηριώδες, υπαινικτικό, το Perfect Shadow (Ep) με έξι καινούργια τραγούδια και remix από Marsheaux, Tareq, Astronautica and dPen – είναι η Moxie στις πιο δημιουργικές στιγμές της.
Με το δυναμικά μελωδικό, με beat και ευρηματικές εναλλαγές, 4AM, κινείται με αυτοπεποίθηση στο μουσικό σύμπαν που η ίδια έχει πλάσει.
Με το αινιγματικό Dirty Air (από τα κομμάτια που θα μείνουν μαζί σου) ανοίγει ακόμη πιο πολύ την εκφραστική της παλέτα. Ενώ το Still High με τον εμμονικό, υπόγειο ήχο του έχει ό,τι χρειάζεται για να γιγαντωθεί ευφάνταστα και σε big ήχο σταδίων.
Στο Under Τhis Νew Light ρέει διαχρονική ποπ μελαγχολία – με τα Kid Moxie φωνητικά, πολύτιμη αφήγηση στην ραχοκοκαλιά των τραγουδιών. Στο αγαπημένο Girl Without A Secret, φέρνει σκονισμένες της ερήμου ανάσες, νέο-γουέστερν εισαγωγή σε ‘ασυγχώρητους’ καιρούς.
Και επειδή πάντα υπάρχουν πολλές όψεις σε ένα θέμα, το θέμα των remix ανοίγει στην συνέχεια φαντασμαγορικά:
Οι Marsheaux κάνουν τα μαγικά τους στο Dirty Air, ο Tareq μπαίνει με ψυχή στο Still High, o Alkalein αλλάζει τις ώρες στο 4am, η Astronautica παίρνει θέση με ένα κουλ remix του Under the New Light όπως ο dPen με μια deep τριαξονική φόρτιση στο Κορίτσι Χωρίς Μυστικό.
Πώς είναι σε κάποιες ταινίες που πέφτουν τα γράμματα τέλους, ανάβουν τα φώτα της αίθουσας, μπαίνουν μέσα τα παιδιά του σινεμά και μαζεύουν τα άδεια κουτάκια του ποπκόρν αλλά δεν θέλεις ακόμη να φύγεις; Έτσι.
