To τζαζ πνεύμα της πόλης έχει όνομα και επώνυμο και υπάρχουν πολλές πιθανότητες να το έχεις συναντήσει κάπου στο κέντρο (το πετυχαίνω συχνά και στα νότια προάστια). Είναι εύκολο να το αναγνωρίσεις – το πάθος που έχει για την μουσική είναι εκρηκτικό. Είτε παίζει απογειωτικά τα ντραμς, είτε μιλάει για το επόμενο πρότζεκτ του, είτε κάτι άκουσε, κάτι είδε και θέλει να το μοιραστεί.
Η πρώτη φορά που συνάντησα τον Αλέξανδρο Χρηστίδη – το jazz πνεύμα της πόλης αυτοπροσώπως – ήταν σε μια συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής, δεν έπαιζε, παρακολουθούσε, καθόμασταν δίπλα, αρχίσαμε να μιλάμε για μουσικές. Όσοι τον γνωρίζουν – και είναι και μουσικόφιλοι – ξέρουν ότι έχουν μόλις ξεκινήσει μια συζήτηση που δεν τελειώνει ποτέ.
Μια ζωή σαν κινηματογραφική ταινία περιπέτειας με δυνατό τζαζ σάουντρακ. Τζαζ στο χάρτη, τζαζ πάνω, κάτω, εντός και εκτός Ελλάδας και πάντα από 
καρδιάς. Γεννήθηκε στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μετακόμισε με την οικογένειά του στην Τσεχοσλοβακία, παιδί ακόμη στην Πράγα το «καμπανάκι» της μουσικής χτύπησε μέσα του, μαγεμένος από τις μπάντες που έπαιζαν στους δρόμους. Μετά στην Τασκένδη – ξεκινάει τις μουσικές σπουδές του στην πρώην Σοβιετική Ένωση, και φοιτά στην Μουσική Ακαδημία του Κιέβου – μουσικές σπουδές σοβαρές και το 1973 συμμετέχει στον πρώτο τζαζ δίσκο μικρού συνόλου που ηχογραφήθηκε στην Ουκρανία. Παράλληλα παίρνει και το δίπλωμα Μηχανολόγου από το Πολυτεχνείο του Κιέβου και το ’78 επαναπατρίζεται στην Ελλάδα όπου οι μουσικές του δραστηριότητες απλώνονται και εντυπωσιάζουν – και δεν έχω πει παρά μόνο την εισαγωγή της εισαγωγής αυτής της καταπληκτικής μουσικής ιστορίας, την οποία ο ίδιος αφηγείται με ζωηρές εικόνες και απολαυστικά στιγμιότυπα για κάθε μουσικό φαν, ή απλά φίλο της καλής περιπέτειας.
Και αυτά, ενώ από τα ντραμς του Αλέκου _ έχω την μεγάλη χαρά να είμαστε φίλοι_ βγαίνουν σπίθες, δεξιοτεχνία και πάθος και είναι σα να ζωντανεύουν όλες οι εμπ
ειρίες του μέσα στη κάθε στιγμή που παίζει. Είτε είναι κλασική μουσική, είτε αγαπημένα τζαζ στάνταρντς, the cool cat percussion man, φουλ αυτοσχεδιασμοί ή το ωραίο εκείνο πρότζεκτ του με μουσικές για τα παιδιά, ή ο «γύρος της τζαζ σε 80 λεπτά», ή κάποιο λάιβ του Voyage Jazz Trio (μαζί με Αλέκο Ορφανό πιάνο και Αντώνη Αρβανίτη κοντραμπάσο) όπως τις προάλλες στο «Ι Love Paris» πρόγραμμα στην Αθήνα. Για τέτοιο τζαζ πνεύμα της πόλης ομιλώ – αεικίνητο και πάντα ανήσυχο.
