Πώς θα μπορούσε να ήταν ένα ντοκιμαντέρ για τους Stooges αν όχι έτσι; Ποιος θα έκανε ένα ντοκιμαντέρ για τους Stooges αν όχι αυτός; Ποιόν θα είχε απέναντί του να τα πει όλα ο Jim Osterberg αν όχι αυτόν (τον ίδιο με πριν). Δεν υπάρχουν απόλυτα πράγματα στην ιστορία μας. Αλλά είμαστε σε καλά χέρια: Gimme Danger, η ιστορία των Stooges, από τον Jim Jarmusch.
Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Φίλοι από παλιά. Από Καφές και τσιγάρα. Και ο καθένας μας μετά με τον τρόπο του_εφ’όσον έχει περάσει έστω μια φορά από το Fun House θα το νοιώσει_ότι συμμετέχει κι αυτός, όπως ο Jarmusch είναι φαν και ως φαν λέει την ιστορία. Δε νομίζω άλλωστε πως υπάρχει άλλος τρόπος για να την πεις.
Κάνει έτσι ένα ντοκιμαντέρ που από τη μία κρατάει τους κανόνες της ντοκιμαντερίστικης φύσης του και από την άλλη λύνει τους κόμπους της-με την αισθητική του raw power, του πρώιμου punk, του in your face attitude των Stooges, με animation, με χιούμορ και χωριστά κεφάλαια (ο Iggy στο Ντιτρόιτ, στο Λος Άντζελες, στο Λονδίνο) και μια ενδοσυνεννόηση που “παίζει” σαν μπακγκράουντ αδιόρατα και σταθερά.
Απολαυστικά. Το αντικείμενο, βλέπεις, είναι συναρπαστικό και ο Jarmusch ξέρει πολύ καλά ότι σ’ αυτά τα χωράφια δεν χωράνε από απόσταση αναλύσεις. Στην πολυθρόνα του, άρχοντας ο Iggy Pop λέει τα δικά του (ας το πω κι αυτό εδώ, ότι έχει κυκλοφορή
σει πρόσφατα και έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, το Post Pop Depression) και τη μια στιγμή τον παρακολουθείς να αφηγείται παραστατικά, την άλλη – I gonna be your dog – να βουτάει στον κόσμο, να πέφτει, να σηκώνεται, να σέρνεται, να κάνει τα Iggy-κά κλασικά, χορεύοντας και χοροπηδώντας σαν “μπαμπουίνος” κάτι που διαπιστωμένα τον έβγαζε συχνά από άβολες καταστάσεις και εκτός σκηνής. Οι MC5 θα έχουν να το λένε. Ο Iggy στο μεταξύ «καθαρίζει» για όλους-όλα μοιράζονται στα ίσια, οι κόκκινοι Stooges, εκρηκτικοί, ατρόμητοι και the greatest rock’n roll band ever.
“I don’t wanna be a punk, I just wanna be”, λέει σε κάποια στιγμή.
Μέσα σε όλα αυτά που ζούμε άλλωστε, στις κορυφώσεις της παράνοιας, στα βάθη της απαξίωσης, της Τραπεζικής αλαζονείας, της απάνθρωπης εφαρμογής ληγμένων συστημάτων, το Gimme Danger ‘σκάει’ στην οθόνη και σαν ένα μεστό μανιφέστο. Το μουσικό ντοκιμαντέρ των μουσικών ντοκιμαντέρ – είναι οι Stooges διάολε!– και όλα τα άλλα είναι περιττά και ανώφελα όπως τα πατάκια του παρκέ πάνω στον πάγο. Έβαλα και λίγο πάγο στο τέλος, γιατί το θέμα, αγαπητοί, είναι καυτό.
