Πώς φαντάζομαι τον κόσμο του Sundayman ακούγοντας το ευφάνταστο και περιπετειώδες νέο του άλμπουμ Scene Missing :
Σαν ένα σπίτι με εσωτερικές σκάλες, κρυφά δωμάτια, πολλά συρτάρια, ανοιχτά όμως, πολύχρωμες κουρτίνες, ένα μικρό πιάνο που παίζει (μόνο του;) αγαπημένους ποπ ρυθμούς, πλούσια χαλιά για να στρωθούν οι ήχοι, ένα σπίτι με μυστικά που πρόθυμα όμως ανοίγει τις πόρτες του σε κόσμο πολύ και σε γιορτή. Σε ένα ψυχεδελικά, κινηματογραφικά, ηλεκτρονικο-νοσταλγικά απογειωμένο πάρτι.
Σαν τα 70ς με action movie στιλ να συγκρούονται δυναμικά με early 90s beats ενώ μαντήλι ελεκτρίκ ανεμίζει το Madchester με μια Stone Roses-y κυρίως happy και λίγο sad κατά το σύνηθες, γλυκειά μελαγχολία.
Sundayman (ή Κυριάκος Μουστάκας) και Γιώργος Μανωλούδης μαζί (στίχοι, φωνητικά,artwork κα) σε ένα προσεκτικά δουλεμένο έργο, που ξεχωρίζει για τις ιδιομορφίες του, το καλό γούστο και οπωσδήποτε το groove που το κάνει να πάλεται ακόμη και σε νηνεμία. Νot-to-miss. Not even a scene.
