Και η ταινία της χρονιάς για μένα είναι αυτή: Hell or High Water.
Είναι από τις ταινίες, που βγαίνοντας από την αίθουσα ξέρεις ότι έχει έρθει μαζί σου και θα μείνει για καιρό.
Ας πούμε ότι κάποιος σου λέει θα δεις μια ταινία με δυο αδέλφια που κάνουν ληστείες και έναν σερίφη που τους κυνηγάει να τους πιάσει, εκεί στο Δυτικό Τέξας. Πόσες φορές έχεις δει το έργο; Πολλές. Πόσες φορές θέλεις το ξαναδείς; Πιθανώς καμμία.
Σωστά; Καθόλου σωστά.
Εδώ συμβαίνει η ανατροπή, ο αέρας που φυσάει ορμητικά και τα πάντα σηκώνει. Πρόκειται για νεο-γουέστερν, αριστούργημα! Τι μπορεί να μεταφέρει εκτός από σκόνη παλιάς εποχής ένα γουέστερν σήμερα;
Πολλά: το βαθύ καυστικό σχόλιό του για αυτά που μας καίνε, για την κρίση που βαθαίνει παντού, για τις ρωγμές που είναι πια χαοτικές, για την απληστία, για το σφίξιμο της θηλιάς στο λαιμό, για την στιγμή που πρέπει να επαναπροσδιορίσεις για ποιο αφεντικό δουλεύεις. Για την κοινωνία που αρχίζει να ξυπνάει από την αποχαύνωση και να διακρίνει διαφορετικούς κακούς και καλούς στις καθημερινές της ιστορίες.
Όλα αυτά σιγοβράζουν, από την ληστεία της αρχής (από το everybody down this is a robbery είχε ληστεία να δώσει τέτοια εκκίνηση) με θριλερικό ψαχνό, δράση και χιούμορ, με τον ρυθμό που υπαγορεύει το τοπίο της Δύσης και των μικρών ξεχασμένων πόλεων στο χάρτη. 
Η ατμόσφαιρα μυρίζει Cormac McCathry με αίσθηση από Coen αλλά είναι καθαρή και ξάστερη δουλειά _με υπογραφή David Mackenzie και Taylor Sheridan σκηνοθέτη και συγγραφέα, που κάνουν διάνα και στους πρωταγωνιστές.
Απίστευτος και πολυδιάστατος ο σερίφης του Jeff Bridges – μοναδικό δίδυμο στις στιχομυθίες του με τον βοηθό σερίφη-και Ινδιάνο – Gil Birmingham. Εξαιρετικός ο ‘περπατημένος’ αδελφός ο Βen Foster και αποκάλυψη στο ρόλο του άλλου αδελφού που οι συνθήκες τον έφεραν στην παρανομία, ο κάπτεν μας, Chris Pine.
Η μουσική είναι του Nick Cave και παίζει το ρόλο της, σε αυτό το κοφτερό, έξυπνο, απολαυστικό γουέστερν. Ληστές τραπεζών, σερίφηδες και Άγρια Δύση. Στην περίπτωση του Hell or High Water_ταινιάρα!
