Και στο τέλος θα κερδίσουν οι ποιητές. Ο κόσμος θα έχει σβήσει ή θα έχει γεμίσει Τράπεζες και ατελείωτες ουρές από γκισέ, θα έχει βουλιάξει στην απληστία, θα έχει πνιγεί στον φανατισμό, αλλά θα έχουν μείνει οι ποιητές.
Αυτοί, να δεις, μπορεί και να μας σώσουν. Αν υπάρχει σωτηρία δηλαδή. Που μπορεί και να υπάρχει,.
Γι’ αυτό να δεις το Paterson. Βγήκα από το σινεμά (το είδα στην Πρεμιέρα του Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη) και χρειαζόμουν μόνο ένα μολύβι. Ένα μολύβι και μια μπύρα. Για τα μικρά πράγματα που προσπερνάς και έχουν αξία. Αυτά έχουν αξία. Τα μικρά πράγματα και η γωνία, η δική σου η γωνία από όπου τα κοιτάς. Η φωτισμένη σκηνή μέσα στο σκοτάδι στο Nighthawks του Edouard Hopper.
Το σινεμά του Jim Jarmusch είναι Ποίηση*ποίηση και χιούμορ, ή ποιητικό χιούμορ στ’αλήθεια* και όταν ο Jarmusch ‘μιλάει’ για ποίηση το κάνει με τον τρόπο που ανάβει τσιγάρο ο Τομ Γουέιτς. Φευγαλέα, ανεπαίσθητα, στην άκρη, ψύχραιμα, σα να μην έχει συμβεί, αλλά έτσι που θα χαραχτεί στο μυαλό σου και θα μείνει για πάντα.
Ο Adam Driver ο πρωταγωνιστής του-είναι driver λεωφορείου, στην μικρή πόλη Πάτερσον. Και λέγεται και Πάτερσον. Από εκεί ξεκινάει η ιστορία. Και το ποίημα. Το «ποίημα» του Jarmusch που ακόμη μια φορά τραβάει πανηγυρικά το χαλί κάτω από πόδια του κυνισμού.
Στην υγειά σου Jim! Για αυτό το ποίημα που έστειλες στα χαρακώματα της εποχής.
