H Jackie του Χιλιανού Pablo Larrain και της Natalie Portman, η Jackie της Mica Levi (Michacu) που έγραψε την μουσική, που από την πρώτη στιγμή σε σπρώχνει στα σκοτεινά νερά.
Μια Jackie «σπασμένη», διαλυμένη από τη σφαίρα της 22ας Νοεμβρίου του 1963, ματωβαμένη, σαστισμένη, θυμωμένη, χαμένη, τρεις διαφορετικές Τζάκι στην ταινία- εκείνη που δίνει συνέντευξη στον δημοσιογράφο και θέλει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, για τις αποφάσεις της, τις σκέψεις της, το πώς νοιώθει και να απαντήσει στον κόσμο, και ‘σπάει’ και κλαίει, αλλά απαγορεύει στον δημοσιογράφο να γράψει γι’αυτό.
Η άλλη Jackie έρχεται από την ασπρόμαυρη τηλεόραση, είναι η Jackie
που ανοίγει τον Λευκό Οίκο στους Αμερικανούς και τους ξεναγεί στα δωμάτια και στους ιστορικούς χώρους του, μιλώντας στην κάμερα για τις επιλογές της στην διακόσμηση και την Ιστορία, για τον σύζυγό της, τον πρόεδρο JFK που θα εμφανιστεί και αυτός κάποια στιγμή κοντά της.
Και η τρίτη Jackie είναι η κεντρική στην ταινία, η τραγική, του Ντάλας, της ημέρας εκείνης και των 24ωρων που ακολούθησαν, καταρρακωμένη, μουδιασμένη, θυμωμένη, μέσα στην δύνη των εξελίξεων πολιτικών, κοινωνικών, προσωπικών, που μέσα στις ώρες που ακολουθούν το συμβάν, πρέπει να πάρει αποφάσεις για τα παιδιά, για την κηδεία, για την ζωή της όλη.
Η Portman μεταφέρει και τις τρεις χαμηλά, εσωτερικά, βαθαίνοντας συνεχώς την ερμηνεία της, αλλά και με στιλ, ανάβοντας τσιγάρα, αλλάζοντας ταγέρ, με την μοναχικότητα -και την μοναξιά- πάντα της Πρώτης Κυρίας μετά τη στιγμή που έκοψε την ανάσα του κόσμου.
Ο Peter Sarsgaard πειστικός Bobby Kennedy, ο Richard E Grant ως William Watson, ο John Hurt ως ιερέας στον τελευταίο ρόλο του. Πρωταγωνιστής ο Χιλιανός. Ο Pablo Larain για την αφήγησή του σε ένα “θέμα”που ο κινηματογράφος το έχει εξαντλήσει από όλες τις πλευρές του και αυτός καταφέρνει να το ‘δει’ από καινούργιες γωνίες. Μια Χιλιανό-βρετανική «ανάγνωση» μιας από τις πιο αμερικάνικες στιγμές της Ιστορίας.
