Είδα μια πολύ ωραία ταινία χτες- ελληνική. Πλατεία Αμερικής. Ή Amerika Square αν θες, με ένα φοίνικα, πρόσεξα και μ’ άρεσε στο γραφιστικό της–ένας φοίνικας ή το συντριβάνι της πλατείας, κομβική αναφορά στο σήμερα, στο χτες της, στο σωσίβιο που κρατάμε για να μείνουμε όλοι ζωντανοί στην επιφάνεια.
Είναι μια ταινία για τα πράγματα που αλλάζουν. Και που μόνο όταν αλλάζουν ζουν. Μια ταινία για τους ανθρώπους που η ζωή τους ξεριζώνει, τους πάει και τους φέρνει, μια ταινία για τα σύνορα και τις μπίζνες -μα «τα σύνορα είναι μπίζνες»– με χαρακτήρες που κουβαλάνε ο καθένας την δική του ιστορία.
Όπου ο Γιάννης Σακαρίδης (Wild Duck) σκηνοθετεί εστιάζοντας ευρηματικά στα πρόσωπα και στα σημεία που τέμνονται οι ιστορίες τους- του Νάκου (Μάκη Παπαδημητρίου) που μισεί τους πρόσφυγες, αστείος και επικίνδυνος ταυτόχρονα, του φίλου του Μπίλι (Γιάννης Στάνκογλου) που φτιάχνει τατού και θα βοηθήσει τους ξένους, της Τερέζας από την Αφρική που την υποδύεται η Ξένια Ντάνια (που εκτός ταινίας,τραγουδάει τζαζ εκεί έξω), του έξοχου Τάρεκ (Βασίλη Κουκαλάνι) από τη Συρία, των χαρακτήρων ανάγλυφα δοσμένων όλων, όπως η μάνα της Θέμιδας Μπαζάκα.
Η ταινία, βασισμένη στο βιβλίο «Η Βικτώρια Δεν Υπάρχει» του Γιάννη Τσίρμπα (εκδ.Νεφέλη) μπαίνει στο προσφυγικό, μέσα από την καθημερινότητα των ανθρώπων της πλατείας, που δεν είναι πια το αστικό κέντρο βάρους της Πατησίων αλλά το σημείο επαφής διαφορετικών κόσμων, μια ταινία ζουμερή, αληθινή, σινεμά σύγχρονο, έντονο –σημερινό.
Και αυτό-ναι, κι αυτό: η μουσική της. Πραγματικά «μιλάει» και σε πολλές στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να τεντώνω αυτιά να
ακούσω καλύτερα. Την έχει κάνει ο Μίνως Μάτσας –εξαιρετική είναι!
America Square. Στους κινηματογράφους στις 23 Μαρτίου από την Feelgood. Σημείωσέ το.
*δεν έμεινα ποτέ στα Πατήσια, αλλά οι πιο αγαπημένοι μου έμεναν και κάποιοι μένουν ακόμη εκεί. Κολιάτσου-Παγκράτι, θυμάσαι; 😉
