Έμπνευση μέσα από την πόλη: θέλω να γυρίσω ένα ντομικαντέρ μέσα στα ντοκιμαντέρ. Δεν θα είναι ντοκιμαντέρ για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, σε περίπτωση που μπορεί κανείς να φανταστεί κάτι τέτοιο, αλλά μέσα στα ντοκιμαντέρ. Πρώτο πλάνο στα ντοκς του λιμανιού. Ζουμ στις αίθουσες. Reality bites.
To μικρό πρόβλημα είναι ότι δεν έχω κινηματογραφήσει κάτι μέχρι τώρα, κάτι που να μπορεί να σταθεί εκεί έξω, ή και μέσα, αν εξαιρέσεις το video στο κινητό, αλλά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Κράτησα και αυτό που είπε ο Vitaly Mansky, ότι ακολουθεί την ιστορία του έτσι όπως συμβαίνει, ακολουθεί το ρεύμα του ποταμού-αυτό είναι το ντοκιμαντέρ. Σωστά το είπε ο Ρώσος, το σενάριο σου βάζει μια τελεία- από εκεί και πέρα ξεκινάς. Μάτια ανοιχτά, μυαλά κυρίως.
Είδα την ταινία του Μάνσκι, το Under The Sun για την Βόρεια Κορέα-πώς τα κατάφερε; Του είχαν κρατήσει το διαβατήριο με το που μπήκε στην χώρα. Τραβούσε, είπε, σε δυο κάρτες μνήμης. Ούτε κουβέντα βέβαια να αφήσει το υλικό του στο ξενοδοχείο, το κουβαλούσε μαζί, επέστρεψε με σημάδια στην πλάτη από το βαρύ σακίδιο.
Μετά, πάλι έξω στο δρόμο: Πλάνο Αριστοτέλους, προς τα πάνω. Σύννεφα και ήλιος, Μάρτιος δηλαδή. Το ντοκιμαντέρ γράφει το σενάριό του. Ακολουθώ.
